---

The Matrix Revolutions (2003) - Γνωστό και ως: The Matrix 3
Επιστημονικής Φαντασίας | 129' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 7 Νοε 2003 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 15/4/2004 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 12/12/2014 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Γαλλικά
	Δημοτικότητα: 0.45 % Αξιολόγηση:    (6.12/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Ότι έχει αρχή έχει και τέλος.

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Preview 1o (Γιάννης Δηράκης):

Ο αγώνας ενάντια στο Matrix έχει φτάσει στο τελικό του στάδιο. Μετά τη γνωριμία (The Matrix) και την προετοιμασία (Matrix Reloaded), φτάνει επιτέλους η ώρα της επανάστασης (Matrix Revolutions). Οι μηχανές έχουν εισβάλλει στην τελευταία ανθρώπινη πόλη έξω απ’ το Matrix και η μοναδική ελπίδα των ανθρώπων ακούει στο όνομα Neo. Η τελική μάχη ενάντια στις μηχανές θα είναι ιδιαίτερα σφοδρή και αμφίρροπη…

Με την ολοκλήρωση της πλέον πολυδιαφημισμένης και πολυσυζητημένης (και όχι άδικα, αν αναλογιστούμε το πρώτο (Matrix) τριλογίας των τελευταίων ετών κι έχοντας πλέον στο μυαλό μας τη συνολική εικόνα αλλά και -κάποιες- απαντήσεις στα φιλοσοφικά κλπ. ερωτήματα που θέτει το δίδυμο Andy και Larry Wachowski, μπορούμε πλέον με -λίγες- επιφυλάξεις να ισχυριστούμε ότι το Matrix έγραψε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία του κινηματογράφου. Ένα κεφάλαιο όμως που κανείς δεν θα μνημονεύει για το σύνολο της τριλογίας και σίγουρα όχι για το σενάριο ή τις άνευρες, σχεδόν πλαστικές, ερμηνείες της. Το μόνο που θα το θυμίζει, θα είναι δυστυχώς τα αναμφίβολα εντυπωσιακά εφέ που πρώτη φορά στο Matrix είδαμε και πιθανόν θα κάνουμε αρκετό καιρό να ξαναδούμε αλλά και η εντυπωσιακή διαφημιστική εκστρατεία με πρωτάκουστα για τον κινηματογράφο μέσα και ποσά. Φτάνουν όμως τα εφέ και η διαφήμιση για να απογειώσουν μια κινηματογραφική ταινία; Κατηγορηματικά ΟΧΙ.

Κι ενώ λοιπόν το Reloaded με το υποτυπώδες σενάριο άφησε κάποιες (έστω λίγες) προσδοκίες, κυρίως σε αυτούς που γοητεύτηκαν απ’ το πρώτο Matrix, για μια πραγματική επανάσταση στο Revolutions, αυτή όχι απλά δεν ήρθε, αλλά κατάφερε να κάνει το Reloaded να μνημονεύεται με νοσταλγία! Για τέτοια κατάντια μιλάμε δηλαδή…

Με το που αρχίζει το μιάμισης ώρας βασανιστήριο, παρακολουθούμε τις άκομψες προσπάθειες των αδελφών Wachowski να προσδώσουν στο video game που σκηνοθέτησαν σενάριο που να δικαιολογεί τους τόνους σκηνών δράσης και υπερσύγχρονων εφέ που μας περιμένουν. Συναισθηματικά υπερ-φορτωμένοι διάλογοι για παιδιά του δημοτικού, τραβηγμένες ερμηνείες και μια υποτονική σκηνοθεσία που κουράζει απ’ το πρώτο κιόλας πεντάλεπτο. Πρώτη απόπειρα: αποτυχημένη.

Και περνάμε στο προκείμενο. Ένα προκείμενο εντελώς «βιντεοκλιπίστικης» ή καλύτερα βίντεο γκέιμ αισθητικής, που σε τίποτα δε θυμίζει την πρώτη ταινία της τριλογίας (και εμφανέστατα δεν ήταν αυτός ο σκοπός της). Πολύωρες σκηνές μάχης, κανένα ενδιαφέρον για το σενάριο (χα…) παρά μόνο για το αν θα νικήσει ο Neo και οι λοιποί… επαναστάτες τον εκάστοτε εχθρό (που όσο ανεβαίνουν τα levels γίνεται και πιο δύσκολος) και με ποιο τρόπο, βαριά εφέ, γρήγορη μουσική (ένα απ’ τα λίγα στοιχεία που σώζονται απ’ το… βατερλό), κανένα συναίσθημα, καμιά προσπάθεια απ’ τους πρωταγωνιστές να ασκήσουν έστω και στο ελάχιστο την τέχνη της υποκριτικής. Ακόμα και ο Agent Smith (για μένα από τους πλέον ενδιαφέροντες χαρακτήρες της τριλογίας), κουράζει πλέον με το αγέρωχο και ειρωνικό ύφος του (και το ξυλοφόρτωμα στο οποίο υπόκειται κάθε φορά που συναντιέται με τον Neo) που παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο από την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή που εμφανίζεται. Το τέλος και η λύση του μύθου του Matrix, είναι χειρότερη από κάθε προσδοκία και φυσικά αστεία σε σχέση με την εισαγωγή του Matrix και τις όποιες ανατροπές παρατηρήσαμε στο Reloaded (και που τόσο περιμέναμε την εξήγησή τους στο Revolutions…). Μοναδική ίσως εξαίρεση, η σκηνή με την όμορφη Monica (τι ποια Monica;;) που όμως τη μοναδική φορά που αρθρώνει μια φράση, είναι για να πει μια απ’ τις πιο πολυφορεμένες σε κάθε ταινία του είδους που «σέβεται» τον εαυτό της, ατάκες της ταινίας. Κατά τα άλλα, ο Neo πλησιάζει όλο και περισσότερο στα μεσσιανικά πρότυπα και πλέον γίνεται φανερή η προσπάθεια των αδελφών Wachowski να συνδέσουν το δημιούργημά τους με βιβλικές καταστάσεις - με τον πιο αστείο (επιεικώς) τρόπο.

Το στοίχημα για το Revolutions που κλείνει την τριλογία The Matrix, ήταν να σταθεί στο ύψος του μύθου που δημιούργησε το πρώτο Matrix ή έστω να δικαιολογήσει εν μέρει την ανάγκη ύπαρξης των δυο ταινιών (Reloaded - Revolutions) για την ανάπτυξη της ιστορίας στην οποία μας εισήγαγε το πρώτο φιλμ. Στοίχημα χαμένο από χέρι. Τι απέμεινε; Τα εντυπωσιακά εφέ (που και πάλι χρησιμοποιούνται σε υπερβολικές δόσεις) και το γενικότερο τεχνικό μέρος της ταινίας. Αλλά γι’ αυτά θα μιλάμε τώρα; Πέρα από μια-δυο καινούργιες τεχνικές, κατά τα άλλα τίποτα δεν αλλάζει θεαματικά απ’ το Reloaded (το αντίθετο θα μας ξένιζε, αφού οι δυο ταινίες γυρίστηκαν ταυτόχρονα). Οπότε, γράψτε μια απ’ τα ίδια κι εδώ…

Τελικά; Τελικά έπρεπε να επιλέξουμε το μπλε χάπι απ’ την αρχή…


Βαθμολογία: (4/10) (αν δεν μπορείτε να το αποφύγετε, απλά προσπαθήστε περισσότερο…)

Γιάννης Δηράκης

---

Preview 2o (Στάμος Δημητρόπουλος):

Μετά το ριζοσπαστικό matrix, μετά το έξυπνο, αλλά επιτηδευμένο, reloaded, καταφθάνει και το τρίτο μέρος της θρυλικής πλέον τριλογίας για να στηρίξει (;) το reloaded και να αποδείξει (;) ότι το matrix έχει μια θέση στους κινηματογραφικούς μύθους.

Ή μάλλον αυτό θα έπρεπε να κάνει! Γιατί κάθε αμφιβολία για το ποιόν του revolutions διαλύεται κάπου ανάμεσα στο οπτικοακουστικό παραλήρημα και την αδυναμία του σεναρίου, ακόμα και να το δικαιολογήσει. Ποιος ήρθε; Έτσι απότομα ξεφούσκωσαν και οι δικές μου προσδοκίες για κάτι πιο ώριμο και ολοκληρωμένο από το reloaded. Και αν σε εκείνη την περίπτωση το ανέχτηκα προφασιζόμενος καλογυρισμένες σκηνές δράσης, έξυπνο σενάριο και τη σκηνή ανθολογίας με τον αρχιτέκτονα, εδώ δεν μου δίνεται καμία δικαιολογία να μην απορρίψω αυτό το κολάζ θεαματικών σκηνών δράσης. Γιατί δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο…

Όσοι περιμένετε απαντήσεις σε ερωτήσεις, προβληματισμό, περαιτέρω εξέλιξη της πλοκής και φιλοσοφικές αναζητήσεις μπορείτε να τα ξεχάσετε χωρίς ενδοιασμό. Και όποιον ενδοιασμό σας προκαλούν τα σενάρια των δύο προηγούμενων, τα οποία ήταν πραγματικά έξυπνα (εντάξει, του reloaded ήταν εξυπνακίστικο), να σας τον ξεδιαλύνω, λέγοντάς σας ότι καμία σχέση δεν έχουν με αυτό το κακούργημα (πρώτου βαθμού). Ένα μισάωρο στην αρχή θα προσπαθήσει βαρετά και ανούσια να καλύψει ό,τι σεναριακές ανάγκες έχουν προκύψει και το υπόλοιπο της ταινίας θα παραδοθεί αμαχητί στα ειδικά εφέ. Η μάχη για την Ζάιον θα εναλλάσσεται με… μάχη για την Ζάιον και αυτή με τη σειρά της θα αφήνει λίγο χώρο στον Neo να ανακαλύπτει τις δυνάμεις του και να χαίρεται τον έρωτά του. Ας μην ξεχνάμε ασφαλώς και τον Smith που θέλει να καταλάβει τον κόσμο τώρα και την προφήτη που αναιρεί όλα όσα έλεγε στο reloaded. Όπως καταλαβαίνετε έχουμε ένα τρύπιο σενάριο που δεν μπαίνει στον κόπο ούτε καν να εξηγήσει όλα αυτά που βλέπουμε και απλώς παραδίνεται στις αυθαιρεσίες και στα κλισέ. Όλη η φιλοσοφία της ταινίας περιορίζεται σε δύο, τρεις σπασμωδικές ατάκες και ακόμα και όσα είχαν διαπιστωθεί στο reloaded (η προφητεία ήταν άλλος ένα τρόπος ελέγχου των μηχανών) αγνοούνται επιδεικτικά. Για να μην αναφερθώ στο ότι ουδέποτε εξηγείται η τελευταία σκηνή του reloaded (ο Neo να σταματάει τους φρουρούς στον πραγματικό κόσμο με το…χέρι του), η οποία επαναλαμβάνεται σε (πολύ) χειρότερο βαθμό εδώ.

Το μόνο που απέμεινε είναι ένα εξωπραγματικό θέαμα στα όρια της ναυτίας που βομβάρδιζε τα κακόμοιρα ματάκια μου επί δύο συνεχόμενες ώρες. Γιατί πραγματικά σαν βομβαρδισμένος νοιώθεις από εικόνες και ήχους που ξεπερνούν με άνεση τη γραμμή της υπερβολής και σε αλώνουν κυριολεκτικά με την ποσότητά τους. Δηλαδή ο εντυπωσιασμός που προκαλούν τα εφέ του revolutions στηρίζεται στην υπερπληθώρα των δεδομένων (πολλοί φρουροί, πολλοί Smith) και όχι σε κάποια ποιοτική καινοτομία, όπως συνέβη με το πρώτο matrix. Αλίμονο σε όσους δεν αντέχουν την υπερβολή ή απαιτούν κάποια νοημοσύνη από τη δράση (την οποία και πάλι είχε το πρώτο matrix)! Η μόνη νοημοσύνη που θα αντιληφθούν στις ατέλειωτες μάχες του revolutions είναι αυτή των σκηνοθετών του, οι οποίοι σαν να παραδέχονται ότι δεν είχαν τίποτα άλλο να πουν και γεμίζουν το πανί με καταστροφές.

Η τελική μονομαχία με τους Smith, με τη βροχή να λούζει την γκρίζα μεγαλούπολη και τον κακό να πετάει φονικές ατάκες, η ιδιαίτερη αισθητική που διαπερνά όλη την τριλογία και η ανεπανάληπτη οπτικοακουστική υπερβολή, όσο και αν λειτουργεί αρνητικά, σώζουν την ταινία από το ολοκληρωτικό φιάσκο.

Το εισπρακτικό φιάσκο όμως που διαφαίνεται και από την πορεία του reloaded στα ταμεία, σύμφωνα με την αιτία και την αιτιότητα δεν το γλιτώνουν και το ίδιο δευτερόλεπτο να προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου. Η ταινία είναι κακή, άρα όσα διαφημιστικά τρυκ και αν επινοηθούν, όση βία και αν επιστρατευθεί για να δικαιολογήσει την όποια αποτυχία, η συντριβή (και δεν μιλάω για την καλλιτεχνική που έχει έρθει εδώ και καιρό) και η απόρριψη ακόμα και από τους πιο σκληροπυρηνικούς θαυμαστές δεν αργεί να έρθει και οι Wachowski το έχουν ήδη αποφασίσει. Το μόνο που τους μένει είναι να το κατανοήσουν…


Βαθμολογία: (5/10)

Στάμος Δημητρόπουλος

---

CineFun

Πράγματα που έμαθα βλέποντας το Revolutions

Το Matrix ήταν μια ριζοσπαστική ταινία. Καμιά αμφιβολία γι αυτό. Πρωτοποριακά εφέ, ένα σενάριο που είναι ο ορισμός του mind-blowing και πιο cool και από παγωτατζίδικο στον Αρκτικό κύκλο. Ήμασταν όλοι ευτυχείς με τα νέα παιδιά θαύματα (Wachowski), βάλαμε στο ράφι την Imperial Trooper στολή μας και ετοιμαστήκαμε για την νέα καλύτερη τριλογία sci-fi της κινηματογραφικής ιστορίας...

Κάπου εκεί φυσικά, τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου, μιας και στα επόμενα επεισόδια εισχώρησαν ανεξέλεγκτα ravers, Γιαπωνέζοι, κλώνοι, οι λευκοί Milly Vanilli, αρχιτέκτονες που δεν το βούλωναν, Love-stories και ατάκες για τις οποίες θα σκότωνε ακόμα και ο Mark Dacaskos. Παρόλα αυτά, το τελευταίο Matrix ήταν μια ταινία εξίσου πρωτοποριακή με την πρώτη, μια ταινία που –όπως έπρεπε να κάνουν όλες- μας δίδαξε πολλά.

Πραγματα που έμαθα βλέποντας το Revolutions.

1) Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που μπορούν να σου εξασφαλίσουν απαίσιες ερμηνείες, αλλά αν θες τον καλύτερο πρέπει να απευθυνθείς στον Keanu Reeves. Η πιο ανέκφραστη φάτσα που έχουμε δει στο σινεμά μετά τον Jason Voorhes, τον Μichael Myers, και τον Leatherface, οι οποίοι όμως φορoύσαν μάσκες.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

2) Η Τrinity στην πραγματικότητα είναι άντρας.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

3) Γιατί να επενδύσεις σε ένα μηχανισμό που με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να καταστρέψει σε μια στιγμή 200 εκατομμύρια εχθρικές μηχανές, όταν μπορείς να δημιουργήσεις έναν εντελώς άχρηστο στρατό από mechs, που θα πέσει ηρωικά και θεαματικά;

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

4) Κάποιοι άνθρωποι, όσο ξύλο και αν φάνε, μυαλό δε βάζουν.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

5) Πλέον πρέπει να είσαι έτοιμος για τα πάντα προκειμένου να μη φας πόρτα στα club.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

6) Σε όλους τους σταθμούς μετρό θα βρεις άτομα που ανήκουν σε μειονότητες.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

7) Οι υπέρ-προηγμένοι τεχνολογικά εξωγήινοι κατακτητές σκοπεύουν να ανακαλύψουν το Zion σκάβοντας με τον Μετροπόντικα...

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

8) Όταν είσαι ετοιμοθάνατος έχεις μια περίεργη ανάγκη για 10-λεπτη φλυαρία.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

9) Αν είσαι νεαρός, άπειρος και δειλός-κατά 99% τοις εκατό η σωτηρία θα περάσει από τα χέρια σου, και κατά 100% θα τα καταφέρεις.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

10) Αν απ την άλλη είσαι ένας σκληροτράχηλος, άριστα εκπαιδευμένος και ψύχραιμος βετεράνος, ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

11) Μπορείς να εξασφαλίσεις κινηματογραφικό χρόνο σε μια υπερπαραγωγή χωρίς να χρειαστεί να πεις λέξη, αρκεί να έχεις μεγάλο στήθος.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

12) Οι μηχανές τελικά είναι πολύ συζητήσιμα παιδία...

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

13) Οι θρησκευτικοί συμβολισμοί δεν είναι ποτέ αρκετοί σε μια ταινία.

Δεν το πιστεύετε? Δείτε εδω >>>>>>>

..και τολμάτε ακόμα παραπονιέστε ότι δεν σας ενθουσίασε το σενάριο;

Θοδωρής Σαρλάς

---

Τρίτη 10 Απριλίου 2007

Ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο που λέει και το ελληνικό ασμάτιο, σα να λέμε πως αυτό που ήταν ένα αξιοπρεπές action movie με κάποιες φιλοσοφικές και γενικώς rage against the machine νύξεις, μεταμορφώθηκε βιαίως σε ένα βιντεοπαιχνίδι της κακιάς ώρας. Στο τρίτο μέρος λοιπόν, που γυρίστηκε μαζί με το “Reloaded”, ήμασταν ούτως ή άλλως προετοιμασμένοι στην ιδέα ότι θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Αλλά όχι τ ό σ ο ατσάλι, διάολε. Κάπως έτσι η επανάσταση μένει στον αέρα, το hang over της υπερ-παρα-πληροφόρησης είναι μεγαλύτερο από ότι σε ένα 24ωρο ζάπινγκ, αλλά επειδή είμαι μαζοχιστής μπορεί και να το ξαναδώ.

Βαθμολογία: (3/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς

---

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Είναι απίστευτο... Όταν κυκλοφόρησε το The Matrix αν όχι όλοι, σχεδόν όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Το μυαλό μας δε μπορούσε να συλλάβει πως τα αδέρφια Wachowski είχαν μια τόσο ψαγμένη, φιλοσοφημένη κι απίστευτη ιδέα ώστε να προβούν στην κινηματογράφησή της. Με το Reloaded ήρθαμε να προσγειωθούμε κάπως αλλά ευτυχώς φοράγαμε αλεξίπτωτο που τελευταία στιγμή άνοιξε. Αυτή τη φορά, όχι μόνο πέσαμε από αεροπλάνο στα 10000 πόδια και δεν άνοιξε, αλλά ούτε καν θυμηθήκαμε να το φορέσουμε.

Για να μην με λέτε όμως σκύλα θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα καλά της ταινίας και να ξεκινήσω μ`αυτά. Αυτή τη φορά η χρονική διαφορά της 2ης και της 3ης ταινίας δεν ήταν μεγάλη κι η ιστορία ξεκινάει απ`το σημείο ακριβώς που μας άφησε. Κατά συνέπεια έχουμε την υπόθεση ακόμα φρέσκια στο μυαλό μας κι ευτυχώς εξακολουθεί να γίνεται της πόρνης κι ο Neo δεν έχει κάνει με την Trinity καμιά δεκαριά ανδρόγυνα κουτσούβελα. Χμ... νομίζω πως τα καλά κάπου εδώ τελειώνουν.

Το σενάριο ίσως είναι αυτό που έχει τα περισσότερα κενά σε σύγκριση πάντα με τα προηγούμενα. Κι αυτό δεν το λέω γιατί τυχόν κάποιοι να μείνουν με άλυτες απορίες. Αυτό συνέβη και στις δύο προηγούμενες ταινίες και κατά πάσα πιθανότητα σκόπιμα αν κρίνουμε από τις τότε δηλώσεις των δημιουργών. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την ταινία και πιστεύω πως οι περισσότεροι το έχουν κάνει ίσως να καταλαβαίνουν τι εννοώ. Όλο το μεγαλείο του The Matrix καταρρέει μπροστά στα μάτια μας! Ότι ίσχυε στο πρώτο μέρος της τριλογίας εδώ ανατρέπεται με όλη την μεγαλοπρέπεια του αμερικάνικου δολαρίου.

Ξεχάστε τους φιλοσοφικούς διαλόγους... έχουν πάει για βρούβες. Το πιο μεγαλεπήβολο στοιχείο είναι οι ενοχλητικές απειλές που ανταλλάσσουν οι πρωταγωνιστές μεταξύ τους κι από ένα σημείο και μετά απλά απορούμε γιατί μπαίνουν σ`αυτή τη διαδικασία.

Και δε μπορώ να πω, τα ψηφιακά εφέ είναι εντυπωσιακά. Εντυπωσιακά λόγω ποιότητας; Όχι δα! Γιατί δεν τα χορταίνει το μάτι μας. Παρακολουθείς ένα πλάνο και δεν ξέρεις που ξεκινάνε και που τελειώνουν τα εφέ. Απορώ γιατί πλήρωσαν ηθοποιούς όταν θα μπορούσαν μέσω ενός pc να κάνουν τη δουλειά τους και να μην μας αναγκάσουν να παίξουμε Cluedo έστω να τους εντοπίσουμε με το κιάλι μέσα στον κακό χαμό. Εφέ, εφέ, εφέ και μάχες που μοιάζουν να μην έχουν τελειωμό και να μη καταλήγουν πουθενά, προκαλώντας μας μόνο κώφωση και ναυτία.

Σκηνοθετικά τι να πω; Ή την είδαν παντελώς διαφορετικά από τις προηγούμενες φορές ή την περίοδο των γυρισμάτων τα κατά τ`άλλα συμπαθέστατα αδέρφια έπαιζαν πολλά video-games κι είχαν επηρεαστεί. Μόνο έτσι μπορώ να δικαιολογήσω το γεγονός ότι αυτό που παρακολουθούσα είχε μικρότερη συνοχή από παιχνίδι στο Playstation.

Ερμηνευτικά τι να πω; Τα έχω ξαναπεί και δεν έχω να προσθέσω κάτι το ιδιαίτερο αν εξαιρέσει βέβαια κανείς το γεγονός ότι αυτή τη φορά στην πλειοψηφία τους μοιάζουν χειρότερες. Ακόμα κι η παρουσία του γοητευτικά κακού μοιάζει καρτουνίστικη και θα μπορούσε να τρομάξει μόνο κάποιο τρίχρονο παιδάκι που αρνείται να φάει το φαΐ του. Αμ αυτός ο Keanu... δε λέω, συμπαθέστατος, αλλά πιο ανέκφραστη φάτσα δε νομίζω να έχω ξαναδεί.

Αυτή η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης ή τουλάχιστον όχι μ`αυτή τη μορφή. Ίσως είναι λάθος όταν έχουμε να κάνουμε με τριλογία να κρίνουμε την τρίτη ταινία αυτόνομα και πολύ περισσότερο να την συγκρίνουμε με την πρώτη, αλλά το να το αποφύγουμε δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και μετά από τόσα χρόνια και ξαναβλέποντάς το σκέφτομαι ότι μετά την παρακολούθηση της πρώτης έπρεπε να πάρω κι εγώ το μπλε χάπι ή ακόμα κι και τώρα αν κάποιος μου δώσει τη δυνατότητα.

Βαθμολογία: (5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.