---

Finding Neverland (2004) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ
Βιογραφική | 106' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 18 Φεβ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 12/9/2005 Διανομή: Village Films Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Dolby Digital Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.13 % Αξιολόγηση:    (7.23/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Μέχρι πού μπορεί να σας οδηγήσει η φαντασία σας;

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Εάν δεν είχε για πρώτη μούρη τον Johnny Depp, μάλλον εντελώς άπατο θα πήγαινε το τυποποιημένα γλυκερό φιλμ του Forster («Ο χορός των τεράτων» είναι ήδη μακριά), όπου ο συγγραφέας Τζέιμς Μ. Μπάρι αναστατώνει τις πουριτανικές αντιλήψεις του βικτοριανού Λονδίνου και την ίδια στιγμή εμπνέεται για την δημιουργία του «Πίτερ Παν». Όλα με μέτρο σε αυτήν την, προσεγμένη σαν κοκτέιλ φτιαγμένο από επαγγελματία, αναζήτηση της Χώρας του Ποτέ – όλα εκτός από την αθωότητα, πίδακες της οποίας ξεχύνονται ώστε να εμπεδωθεί το «ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Βαθμολογία: (5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cine Tv)

---

Το Ταξίδι στη Χώρα του Ποτέ δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα κάποια παιδικά χέρια θα ξεφυλλίζουν το βιβλίο και ο Peter Pan θα ξεπετιέται από μέσα πάντα παιδί. Θα μπερδεύει την πραγματικότητα με το παραμύθι: τα κατάφερε ποτέ κανείς να πετάξει προς τα κει με τη βοήθεια της μαγικής σκόνης και των θετικών σκέψεων; Η ταινία θα βοηθήσει όλους τους οπαδούς του Peter Pan και της μικρούλας Τίρκενμπελ, της Γουέντυ και των Παιδιών που Δε Μεγαλώνουν Ποτέ, ακόμη και του μονόφθαλμου Κάπτεν Χουκ να το ανακαλύψουν. Ή καλύτερα να βρουν τι ήταν αυτό που έκανε τον κατά τα άλλα όχι και τόσο επιτυχημένο συγγραφέα James Matthew Barrie να γράψει αυτή την διαχρονική ιστορία. Άλλοι σκέφτηκαν ότι τα μικρά αγόρια αντιπροσώπευαν γι’ αυτόν μια άλλης υφής ευχαρίστηση. Άλλοι ότι ήταν κάπως υπερβολικός και με μεγάλη φαντασία. Το σίγουρο είναι ότι ο Peter Pan, το alter ego του συγγραφέα, ήταν ο ήρωας της νουβέλας πρώτα και θεατρικού έπειτα που τον έκανε αθάνατο. Φτάνω αυθαίρετα ίσως, αρκετά όμως πειστικά στην άποψη ότι γι’ αυτό και μόνο το λόγο άξιζε όλο αυτό το σούσουρο, ό,τι και να του στοίχισε αυτό.

Ο Johnny Depp είναι στην ταινία ο αγαπητός ευφάνταστος συγγραφέας. Χάνεται μέσα στο ρόλο του, μαγεύεται και μαγεύει. Χορεύει τανγκό με το σκύλο του λες και είναι μια τεράστια αρκούδα, παίζει τους πειρατές με τα ορφανά παιδάκια, δίνει κουράγιο στον μικρό Πίτερ που τυχαίνει να δίνει το όνομά του και στον ήρωα του βιβλίου. Τι κάνει όμως στην ουσία; Βρισκόμαστε σε μια κλασική περίπτωση writer’s block. Ο συγγραφέας γράφει ένα θεατρικό που ανεβαίνει χωρίς την ελάχιστη επιτυχία και ο θεατρικός παραγωγός του ζητάει άμεσα ένα άλλο για να το αντικαταστήσει. Πράγμα όχι και τόσο εύκολο. Γιατί την έμπνευση τη φέρνει η Μούσα και όχι η απαιτητική βούληση του θεατρικού παραγωγού. Ο Barrie επιπλέον βαριέται τη γυναίκα του που δε δείχνει να συμμερίζεται καθόλου τη διάθεσή του για πέταγμα στις χώρες της φαντασίας. Ως από μηχανής Θεό γνωρίζει μια αξιαγάπητη χήρα, που ερμηνεύει η Kate Winslet, στο πάρκο μαζί με τα χαριτωμένα αγοράκια της και από τότε τους έχει αποκλειστική παρέα στη δουλειά και στη διασκέδαση. Γιατί, μέσα από τα παιχνίδια και τις εκδρομές στη φύση, βγαίνει και η ιστορία εγκλωβισμένη στο κεφάλι του, μια ιστορία για ένα μικρό παιδί που δε θέλει να μεγαλώσει ποτέ.

Παρακολουθούμε την πορεία από την αλήθεια στο παραμύθι και από το χαρτί στη ράμπα. Υπάρχουν γεγονότα που σκιάζουν την απόλυτη παραμυθένια αίσθηση. Η ταινία πάντως είναι άλλοτε μέσα σχεδόν σε μαγικές χώρες και άλλοτε απλώς περιγράφει με μια διάθεση τεκμηρίωσης τη δημιουργική πορεία του συγγραφέα και αυτό την κάνει κάπως μονότονη. Οι μικροί ηθοποιοί είναι παραπάνω από καλοί στο ρόλο τους, τα κοστούμια προσεγμένα, η μουσική ευχάριστη. Ο Johnny τίποτα λιγότερο από τον έξοχο γνωστό μας Johnny. Πάντως η ταινία από μόνη της δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε «πολύ δυνατή». Είναι πολύ έντονη μόνο με προϋπόθεση την προηγούμενη σχέση του θεατή με τον ήρωα, τις παιδικές επισκέψεις του στη Χώρα του Ποτέ και τα συχνά παιχνίδια με τους πειρατές. Όχι ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε το σκηνοθέτη. Το σενάριο παρότι έξυπνο ήταν λιγουλάκι δυσκοίλιο.

Βαθμολογία: (5/10) (γιατί εγώ είμαι απ’ αυτούς που τρελαίνονται για τον Πήτερ Παν)

Στέλλα Παρασχά

---

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2005

FINDING NEVERLAND – ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ

25 λέξεις – Φαντασιόπληκτος και ονειροπόλος θεατρικός συγγραφέας στο Βικτοριανό Λονδίνο, βρίσκει την χαμένη του έμπνευση στο πρόσωπο μιας χαμογελαστής χήρας με τέσσερα ζωηρά παιδιά, με αποτέλεσμα να σκαρφιστεί έναν από τους πιο επιτυχημένους παιδικούς ήρωες, τον Πίτερ Παν.

Στο Ράφι – Τελικά η παράκληση μου στον καλό Θεό, που έκανα μόλις πέρυσι ζητώντας του να μην υπάρξει αν είναι δυνατόν ακόμη μια ταινία που να περιστρέφεται γύρω από το πρασινοντυμένο παιδί που δεν μεγάλωνε ποτέ, δεν εισακούστηκε κι έτσι προστέθηκε ακόμη ένας κρίκος στην τόσο μακριά αλυσίδα. Αυτήν την φορά όμως δεν έχουμε καμία αναπαραγωγή του μικρού Πίτερ, σε καρτούν, animation, ζωντανή, οριζόντια ή διαγώνια μορφή του αλλά η ταινία ασχολείται με τον άνθρωπο που μέσα στο δίχως όρια φαντασίας μυαλό του γέννησε την ιδέα για την ύπαρξη του. Μαζί με την χώρα του Ποτέ, την Τίνκερμπελ και φυσικά τον κακό κάπτεν Χουκ…

Το καλό με μια τέτοια παραγωγή είναι πως με την χρήση των ειδικών εφέ, πολλά όνειρα του συγγραφέα Τζέιμς Μπάρι μπορούν πλέον να απεικονιστούν στην οθόνη. Το κακό όμως είναι πως πολύ λίγοι είναι αυτοί που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για το πώς δημιουργήθηκε μια επιτυχημένη κατά τα άλλα ιδέα στον νου ενός παλιμπαιδίζοντα Λονδρέζου, που ο θεατρώνης του τον έχει στήσει με την πλάτη στον τοίχο, μετά τις συνεχείς αποτυχίες.

Στην πιο υπερτιμημένη πάντως ταινία της χρονιάς – αν είναι δυνατόν το Finding Neverland να βρίσκεται υποψήφιο σε επτά κατηγορίες των φετινών Όσκαρς, μεταξύ των οποίων και αυτής της καλύτερης ταινίας – ο δημοφιλέστατος σταρ Johnny Depp, συνεχίζει τις πολύ καλές τελευταίες του εμφανίσεις, παίζοντας έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της παράλογης ματιάς του. Συνοδός του η κυρία Winslet, που αφήνει καλές εντυπώσεις ως μαμά τεσσάρων παιδιών, ενώ υποστηρικτικά εμφανίζονται ο Dustin Hoffman και η εκθαμβωτική κάποτε Julie Christie. Ο Marc Forster σκηνοθετικά δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο, εκτός ίσως από την σκηνή λίγο πριν το φινάλε, όταν η ασθενής χήρα Ντέιβις κάνει το όνειρο της πραγματικότητα να παρακολουθήσει την πολυπόθητη παράσταση. Μια σεκάνς ανθολογίας γεμάτη με συγκίνηση και λυρισμό…

Disc – Η συμπαραγωγή Miramax και Village Films προσφέρεται σε έναν ικανοποιητικό δίσκο από την Audiovisual, προσεγμένο σε όλους τους τομείς. Στο εξώφυλλο κυριαρχούν οι μορφές των δύο πρωταγωνιστών, που μοιάζουν – ειδικά ο Depp – σαν τρισευτυχισμένοι εικοσάχρονοι, ενώ περνώντας στο βασικό μενού, δεν θα έλεγα πως εντυπωσιάστηκα από την πρωτοτυπία. Στα τεχνικά στοιχεία βεβαίως και ξεχωρίζει η ηχητική υπόσταση της ταινίας αφού η μπάντα Dolby Digital 5.1 εκτός από την όμορφη απόδοση των διαλόγων και των ελάχιστων περιφερειακών εφέ, είναι πλημμυρισμένη από την υπέροχη μουσική του Jan Kaczmarek, για την οποία απέσπασε το φετινό χρυσό αγαλματάκι της Ακαδημίας.

Στον οπτικό τομέα η αναμορφική widescreen εικόνα δεν είναι αλάνθαστη, αφού σε αρκετά σημεία παρατήρησα θόρυβο και διάχυση των χρωμάτων, αν και αβαντάρεται από τα πολύ ικανοποιητικά φωτισμένα πλάνα. Στα πρόσθετα τέλος δεν συνάντησα κάτι το ξεχωριστό, ένα τυπικό making of, χιουμοριστικά πλάνα από τα γυρίσματα και τρέιλερ. Το πιο αξιόλογο κομμάτι των έξτρας αφορά στον τρόπο της δημιουργίας των ειδικών εφέ του φιλμ που είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστικό.

Μμμμ… - Συμπερασματικά το Finding Neverland είναι μια αξιόλογη παραγωγή, με πολύ καλές ερμηνείες, που πιθανότατα όμως να μην κερδίσει μια θέση στην καρδιά σας, λόγω της όχι και τόσο ενδιαφέρουσας θεματολογίας του. Τίμιο σε αυτά που υπόσχεται θα σας χαρίσει μια ευχάριστη θέαση στον κινηματογράφο του σαλονιού σας.

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (7/10) EXTRAS – (5/10) FINDING NEVERLAND – – (5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

---

Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, αν όχι έχουμε διαβάσει, έχουμε ακούσει από εξιστορήσεις την ιστορία του Peter Pan και των παιδιών της Χώρας του Ποτέ, εκείνης της μαγικής χώρας σε κάποια γωνιά του διαστήματος, όπου τα παιδιά μένουν για πάντα έτσι, χωρίς να μπορούν και κυρίως, χωρίς να θέλουν να μεγαλώσουν. Και μπορεί κινηματογραφικά να έχουμε δει διάφορες, ποικίλες και διαφορετικές εκδοχές και αποδόσεις της συγκεκριμένης ιστορίας, αναρωτηθήκαμε όμως ποτέ, πώς o όχι και τόσο επιτυχημένος συγγραφέας, James Matthew Barrie εμπνεύστηκε και οδηγήθηκε στην συγγραφή του;

Το χρονικό αυτού του παραμυθιού καλούμαστε να παρακολουθήσουμε στην ταινία του Marc Forster, από την σύλληψη της ιδέας, στην συντήρησή και τελικά στην ολοκλήρωσή της. Και στο ταξίδι αυτό είναι που μπερδεύουμε το πραγματικό με το φανταστικό, το δυνατό με το αδύνατο. Όταν όμως μιλάμε για παραμύθι, που ξεκινάνε άραγε και που τελειώνουν τα επιτρεπτά όρια, αν αυτά υπάρχουν. Και πραγματικά, όταν το παραμύθι αυτό είναι ένα από τα πιο διαχρονικά στην ιστορία, έχει μεγάλη και ουσιαστική σημασία το αν στηρίζεται σε ρεαλιστικά γεγονότα.

Ο Forster αποτυπώνει με ιδιαίτερη ρεαλιστικότητα το πραγματικό, πουριτανικό και δυσκοίλιο Λονδίνο της εποχής. Ένα Λονδίνο αριστοκρατικό, βασιλευόμενο από έναν δήθεν ηθικολογικό κώδικα. Και μέσα σε αυτό τον σκοτεινό τόπο καταφέρνει, όχι να πλάσσει, αλλά να ζωντανέψει έναν άλλο τόπο, γεμάτο φως και χρώματα, όπου το παιχνίδι, η μουσική και τα παιδικά χαμόγελα έχουν τον πρώτο και τον πιο εξέχοντα ρόλο. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για να διώξει τις σκιές. Πάντα παραμονεύουν, έτοιμες να δράσουν όταν θα πονέσουν περισσότερο, όταν έχεις χαλαρώσει και βιώνεις το φανταστικό με όλο σου το είναι. Τότε είναι που η πραγματικότητα γίνεται πιο σκληρή από ποτέ, έτοιμη να σε συνθλίψει.

Στο ρόλο του παραμυθά συγγραφέα συναντάμε τον Johnny Depp. Αν κι έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε σε ιδιαίτερους ρόλους, σε χαρακτήρες ανθρώπων που δεν είναι και τόσο πολύ μέσα στα συνηθισμένα πλαίσια, αυτή τη φορά, ο χαρακτήρας του έχει κάτι διαφορετικό. Μπορεί, όχι μόνο να μαγεύει και να συνερπαίρνει τον θεατή – ακροατή του, αλλά και να μαγεύεται και ο ίδιος από τις ιδιαιτερότητές του. Να παρασύρεται και να βιώνει και ο ίδιος, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε άλλο, τον μαγικό κόσμο όπου ο ίδιος έπλασσε. Κατά τ`άλλα, η εξαιρετική και παιχνιδιάρικη παρουσία του Depp δεν έχει να προσφέρει κάτι λιγότερο από την τελειότητα που προσφέρει συνήθως.

Τη μούσα του αδυνατεί να την βρει στο πρόσωπο της γυναίκας του, μιας στεγνής και κενής ύπαρξης. Όμως η ταλαντούχα Kate Winslet, ακόμα και σε έναν υπερβολικά γλυκανάλατο και βασανισμένο ρόλο καταφέρνει να κερδίσει όχι μόνο την συμπάθεια, αλλά και τις εντυπώσεις. Παρά τα βάσανά της δεν σκύβει ποτέ το κεφάλι, παρά τις κακουχίες και τις αντιξοότητες έχει πάντα την δύναμη να τραβήξει τον δρόμο της μπροστά, όσο και όπου αυτός την βγάλει. Απλή και ανθρώπινη, σε κερδίζει με την αμεσότητά της, πλαισιωμένη βέβαια και από ένα παιδικό cast που είναι όχι απλά εξαιρετικό, αλλά τρυφερά μαγευτικό.

Μπορεί σε κάποια σημεία το σενάριο να είναι περισσότερο μακροσκελές από όσο χρειαζόταν, κατά συνέπεια ο σκηνοθέτης να έχει πέσει θύμα του και αδυνατώντας να το μαζέψει, να παρατραβάει δίχως λόγο και να κουράζει ελαφρώς. Αν εξαιρέσει κανείς όμως αυτό πρόκειται για ένα όμορφο παραμύθι, με εξαιρετικά μαγευτικές δόσεις φανταστικού συνδυάζοντας όμως το ανθρώπινο, τρυφερό και δοτικό συναίσθημα που συγκινεί. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για μια οικογενειακή βραδιά.

Βαθμολογία: (7.5/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.