---

Le Petit Soldat (1963) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Μικρός Στρατιώτης - Γνωστό και ως: The Little Soldier
Πολιτική | 88'
	Χρώμα: Ασπρόμαυρο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γαλλικά
	Δημοτικότητα: 0.16 % Αξιολόγηση:    (6.66/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τετάρτη 10 Μαΐου 2006

«Γενεύη, 13 Μαϊου 1958. Πώς το είπε ο Αραγκόν; Μάης δίχως θλίψη, Ιούνιος φονικός.»

Στο κατώφλι των κοσμοϊστορικών γεγονότων του παρισινού Μάη και της προσωπικής του στρατευμένης περιόδου (δε συμπίπτουν τυχαία αυτά τα δύο, βεβαίως), ο Jean-Luc Godard θα γυρνούσε τη μαοϊκή «Κινέζα» και, υπό το πρίσμα της μαρξιστικής – λενινιστικής του συνειδητοποίησης θα ανακαλούσε τον πρώιμο προβληματισμό του «Μικρού Στρατιώτη» (1963) ως εξής: «Ήταν κάτι που μπορούσε να γίνει δεκτό. Θέλω να πω ότι ήταν η μόνη ταινία που μπορούσε να κάνει κάποιος, που προερχόταν από τη αστική τάξη και βρισκόταν μέσα στον κινηματογράφο […] εκείνο που είναι κρίμα, είναι ότι δεν υπήρξαν αντίστοιχες ταινίες από τις άλλες πλευρές, από το δίκτυο του Ζανσόν ή από το Κ.Κ. Γαλλίας […] Εγώ δεν ήξερα για ποιο πράγμα έπρεπε να μιλήσω ενώ εκείνοι που το ήξεραν δεν ήξεραν πώς να το κάνουν. Η ταινία που έκανα ήταν μάλλον σωστή κινηματογραφικά και μάλλον λάθος από κάθε άλλη πλευρά – ήταν λοιπόν μια μέτρια ταινία». Ίσως να υπήρξε αρκετά αυστηρός απέναντι στο θράσος ενός νέου που δεν αρκέστηκε στο να αλλάξει τους κανόνες του κινηματογραφικού παιχνιδιού και έπιασε ένα θέμα – καυτή πατάτα για τους υπόλοιπους Γάλλους: τον πόλεμο της Αλγερίας.

Άμεσα μπλεγμένος με μια υπόθεση πρακτορείας, ο ήρωας του τίτλου αφουγκράζεται τον απόηχο των συγκρούσεων και σχεδόν επιδιώκει να τις μεταφέρει εντός κάδρου. Αναπόφευκτα, συντρίβεται από τις συμπληγάδες: η έννοια του καθήκοντος, η ανακάλυψη του υποδόριου φασισμού, ο έρωτας, το τίμημα της ελευθερίας. Μπορεί να μείνει ουδέτερος; Όχι, γι αυτό και το έδαφος της Γενεύης – σύμβολο ουδετερότητας – θα γίνει εξαρχής το πεδίο των κρυφών μαχών. Τι μπορεί να σημαίνει η γαλλική του ταυτότητα και υπερηφάνεια, πώς συγχέεται με την αγάπη για τον Αραγκόν, γιατί ξεστομίζει ελαφρά τη καρδία «αυτή είναι η ιστορία μου, η ιστορία ενός ανθρώπου χωρίς ιδανικά»; Ένα χρονικό αντιφάσεων, πεισματικού ρομαντισμού και αδιεξόδων που προκύπτουν σχεδόν καφκικά: αόρατοι εχθροί, πράγματα που γίνονται και δε λέγονται / δείχνονται, απώλειες σε voice over, ιστορίες για πτώματα.

Είναι προφανές ότι ο «μικρός στρατιώτης» - θύτης, θύμα ενεργούμενο ενός μηχανισμού που τον υπερβαίνει και κατά μία έννοια αθώος – βρίσκεται παντού. Από την Αλγερία μέχρι το Ιράκ, βεβαίως, αλλά όχι μόνο εκεί: πολύ εύστοχη είναι η αναφορά του Xavier Beauvois στο Godard με το «Μικρό Υπαστυνόμο» (το Le petit lieutenant, που προβλήθηκε εδώ στην Εβδομάδα Γαλλόφωνου Κινηματογράφου), όπου ο πρωταγωνιστής μοιάζει με αντανάκλαση του Μισέλ Σιμπόρ, χωρίς να διακατέχεται καν από μια αόριστη επιθυμία απόδρασης ή να ενοχλείται από τη σκέψη «ίσως η ελευθερία να αρχίζει με τύψεις».

Ο ίδιος ο Godard, επίσης, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «Ο μικρός κινηματογραφιστής», καθώς διανύει ακόμα μια περίοδο συναισθηματικής στράτευσης στην αλήθεια. Η δική του μαρτυρία δεν έχει τίποτα από τον ταξικό – επιστημονικό χαρακτήρα της «Μάχης του Αλγερίου», είναι αγωνιώδης και αυτοαναφορική, πνίγεται ανάμεσα στις υποκειμενικότητες. Πολύ φυσιολογικά, οι σκηνές των βασανιστηρίων μπορούν να συνυπάρχουν με συζητήσεις για τον Χάυδν και τα θραύσματα από τον έρωτα του σκηνοθέτη για την Anna Karina με τη χρήση της τελευταίας ως αμνού προς σφαγή. Μια περιπέτεια σοβαρή όσο ένα παιδικό παιχνίδι.

Βαθμολογία: (8.5/10)

Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cineυρωπαϊκόν)

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.