ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22307
- Αριθμός συν/τών: 759912
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Mon Oncle d`Amerique (1980)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Θείος μου από την Αμερική - Γνωστό και ως: My American Uncle |
|
Σάτιρα | 125' | ![]() |
|
![]() |
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 16/12/2008 Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: Mono Γλώσσα: Γαλλικά |
![]() |
Δημοτικότητα: 0.08 % Αξιολόγηση: ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Aντιφατικότητα ψήφων: ![]() |
- Κριτική από το Cine.gr:
Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2005

Η εισαγωγή στους τέσσερις (στην πραγματικότητα 3+1, θα δούμε γιατί) του φιλμ γίνεται στο στιλ ενός ντοκιμαντέρ ή τηλεοπτικού ρεπορτάζ: το voice over παραθέτει τα κομβικά γεγονότα της ζωής του καθενός, συνοδευόμενο από ένα ιδιότυπο «κολλάζ» φωτογραφιών που παρελαύνουν από την οθόνη. Η γνωριμία μας με τον τέταρτο χαρακτήρα θα υπονομεύσει καθοριστικά την ακαδημαϊκή αντίληψη περί μυθοπλασίας: πρόκειται για τον Ανρί Λαμπορί, διακεκριμένο Γάλλο επιστήμονα της εποχής, ο οποίος επιχειρεί να συστηματοποιήσει και να ερμηνεύσει τα μοτίβα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πιο συγκεκριμένα, ο Λαμπορί παραλληλίζει τον άνθρωπο με τα υπόλοιπα θηλαστικά για να εντοπίσει τα θεμελιώδη κίνητρα των επιλογών και των αντιδράσεών του.
Ωστόσο, ο συγκεκριμένος «χαρακτήρας» του φιλμ βρίσκεται μέσα κι έξω από αυτό: όχι μόνο είναι υπαρκτό και αναγνωρίσιμο πρόσωπο, αλλά και η ίδια η ταινία βασίζεται σε δικό του βιβλίο. Συνεπώς, σε αντιδιαστολή με το Λαμπορί, οι χαρακτήρες των Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Νικόλ Γκαρσιά και Ροζέ Πιερ ανήκουν δηλωμένα στο χώρο της καθαρής φιξιόν –η μυθοπλασία αναγνωρίζει τον εαυτό της ως τέτοια μέσω ενός ευφυούς σχίσματος, στα πρότυπα της μπρεχτικής αποστασιοποίησης. Ο Resnais έχει αφαιρέσει από τον θεατή το δικαίωμα της συμ-πάθειας με την αριστοτελική έννοια, η περαιτέρω περιπλοκή των χαρακτήρων αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια «υπόθεση εργασίας».

Σύμφωνα με το Λαμπορί, η αλλοτρίωση του ατόμου επέρχεται ως άρνηση της ζωικής φύσης του και ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του ανώτερου επιπέδου του ανθρώπινου εγκεφάλου επί των υπολοίπων: η γλώσσα έχει εφευρεθεί και αναπτυχθεί ως ένα σύνολο από κώδικες που παρέχουν άλλοθι και «μασκαρεύουν» τα εκάστοτε πραγματικά κίνητρα. Αυτά σχετίζονται πάντοτε με την ικανοποίηση μιας εκ των ταξινομημένων αναγκών, που είναι κοινές με αυτές των θηλαστικών. Εν συνεχεία, ο Γάλλος επιστήμονας περιγράφει τη διαδικασία των επιλογών ως μια βιοχημική διεργασία και τον οργανισμό του αλλοτριωμένου ανθρώπου ως το πλέον πρόσφορο έδαφος για την εμφάνιση των ασθενειών «δυτικού τύπου». Συνοψίζοντας θα λέγαμε: η μοναδική μάχη που δίνει ο άνθρωπος είναι αυτή της επιβίωσης, και από αυτήν εκκινούν οι τάσεις σύγκρουσης, φυγής ή αυτοκαταστροφής.

Θα μπορούσαν να γραφτούν άλλα τόσα προς εξερεύνηση του χειμαρρώδους αισθητικού-επιστημονικού λόγου του δοκιμίου του Alain Resnais, ο οποίος πιθανότατα παραδίδει την ωριμότερη δουλειά του και φλερτάρει με τα όρια, τα προσωπικά του αλλά και τα τέχνης που υπηρετεί. Κι όμως, ίσως να γράφτηκαν ήδη πολλά για μια ταινία με τόσο ρευστή και ολοφάνερη γοητεία, που ξεκινά με μια ορμή που θυμίζει Γκοντάρ και αποκαλύπτει τις προθέσεις της με μια απλούστατη σύνθεση μακρινού –μεσαίου –κοντινού πλάνου στο φινάλε: αυτός ο σπουδαίος κινηματογραφιστής επιχείρησε και πέτυχε με μοναδικό τρόπο τη σύζευξη ενός αντικειμένου με την αποδόμησή του.
Βαθμολογία:










Κωνσταντίνος Σαμαράς (Cineυρωπαϊκόν)
Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009
Άνθρωποι και Ποντίκια...

Εδώ πρότυπο είναι οι θεωρίες του Henri Laborit πάνω στην εξελικτική ψυχολογία. Ο ίδιος ο φιλόσοφος αφηγείται με την φωνή του τις ιστορίες τριών ανθρώπων και τις συγχέει με την ψυχολογία του ζώου. Ο Ρενέ αφήνει την οικογένεια του για να δεχτεί την θέση του διευθυντή σε απομακρυσμένη βιομηχανία και φτάνει στα όρια της απόλυτης κατάρρευσης, όταν διακυβεύεται η καριέρα του. Ο Ζαν είναι πολιτικός-συγγραφέας που αφήνει, και πάλι, το σπίτι του για χάρη μιας νεαρής θεατρίνας. Η Ζανίν είναι αυτή η νεαρή θεατρίνα που μπορεί να ανέρχεται συνεχώς τα σκαλοπάτια της επιτυχίας, κατεβαίνει αντίστοιχα αυτά της ευτυχίας. Και οι τρεις έχουν πρότυπα ηθοποιούς από το παρελθόν (Jean Gabin, Danielle Darrieux, Jean Marais) που ευρεσιτεχνικά ο Resnais τους παρεμβάλει, δίνοντας οπτική δράση στην εσωτερική ένταση.
Είναι οι ανθρώπινες αντιδράσεις αποτέλεσμα καθορισμένων ενστίκτων; Ο Resnais τολμάει να τις αντιπαραβάλει με αυτές των ποντικιών πειραμάτων. Τολμάει πάλι να μας πει ότι ακόμα και τα ξεσπάσματα μας είναι προκαθορισμένα μέσα από μια ποικιλία αντιδράσεων, που η φύση ορίζει. Ναι, ο άνθρωπος είναι προϊόν της φύσης και οι αντιδράσεις του υπόκεινται σε φυσικούς κανόνες και χημικές αλληλεπιδράσεις. Κατά την άποψη μου, μάλιστα, αυτού του είδους η επιστήμη συνυφαίνεται με την φιλοσοφία και την υψηλή διανόηση. Αυτό που σίγουρα θα παρατηρήσετε είναι πως η υψηλή ψυχολογία, που τότε ακόμα άκμαζε, είναι πολύ πιο ουσιαστική από την λαϊκή ψυχολογία που προτιμάται σήμερα. Τα πράγματα είναι τόσο δύσπεπτα και παράλληλα υπερβολικά απλά…

Κριτική Σύνοψη
Μια σπουδή, ή μάλλον, ένα πείραμα πάνω στις ανθρώπινες αντιδράσεις και το κατά πόσο είναι προκαθορισμένες από φυσικούς κανόνες. Το ελαφριά άνισο υλικό του Resnais είναι απόλυτα στρατευμένο με τον ψυχολογικό του σκοπό και παρουσιάζει τρεις χαρακτήρες στο ρόλο πειραματικών ποντικιών! Η ταινία θα μείνει αθάνατη για τις σκηνοθετικές υπερβάσεις σε αρχή και κυρίως λίγο μετά την μέση, όπου το κλίμα του Μαρίενμπαντ ξαναζεί, για όσους έχουν σινεφιλική πείνα και όρεξη για υπερβατικό σινεμά. Ένα ντελίριο τεχνικής, μια ταινία που αν ήταν αριστούργημα (εδώ αποτυγχάνει η μη αντοχή του σκηνοθέτη να συνεχίσει ακατάπαυστα το δικό του ντελίριο) θα σταμάταγε τον κινηματογραφικό χρόνο και ταυτόχρονα μια ταινία που μπορεί να σε μεταμορφώσει σε κάτι το πολύ μικρό, για να νιώσεις αληθινά μεγάλος…
Βαθμολογία:





Σταύρος Γανωτής
Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Στείλτε το πρώτο!
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.