Μπα! Κάτι πάλι δεν κατάλαβα καλά. Διάβασα κριτικές για ένα μοναδικό αριστούργημα. Για έναν μάγο σκηνοθέτη και για βαθιά νοήματα. Εγώ το μόνο που είδα ήταν μία καλή φωτογραφία και τίποτα παραπάνω. Μία ταινία που δεν ανέλυε καθόλου τους χαρακτήρες της (κι ας ήταν μόνο τρεις), που είχε σκηνοθετικά τρικ ανεξήγητα και άκαιρα  (λ.χ. σε καμία περίπτωση δεν κατάλαβα την ενναλαγή από ασπρόμαυρο σε έγχρωμο), είδα επίσης μια ταινία που είχε την κλασσική "ευκολία" του να δημιουργεί ερωτήματα χωρίς να δίνει λύσεις, μία ταινία που "κολλάει" σε ανούσια πλάνα θέλοντας να δείξει οτι κάτι έχει να πει. Μία αρχική ιδέα που σεναριακά σε προδιαθέτει για μεγάλες προσδοκίες αλλά τελικά - κατά την ταπεινή μου γνώμη - σπαταλάται από την πολύ κακή ροή και τις απίστευτες ασάφειες. Τέλος είναι απελπιστικά αργή, σε βαθμό απελπιστικό. Χαρακτηριστικό το πλάνο που τρεις κάθονται στο έδαφος με την πλάτη ο ένας στον άλλον: κάθονται - αρχίζει να βρέχει - σταματά η βροχή και κανείς δεν έχει κουνηθεί, και το πλάνο δεν έχει αλάξει. Ναι, είναι μια ταινία διαφορετική. Ναι, θα την θυμάμαι και σε ένα χρόνο. Αλλά όχι, δεν μου είπε τίποτα και επ` ουδενί δε θα την σκεφτώ το βράδι πριν κοιμηθώ. 

Ενα αριστουργιμα που δισκολα ξεχνιεται,η φοτογραφιες ειναι μνημιο για τον κηνιματογραφο,must see this movie
roropoulos kati