---

Sin City (2005) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Αμαρτωλή Πόλη - Γνωστό και ως: Αμαρτωλή Πόλη του Φρανκ Μίλερ Frank Miller`s Sin City
Δράση | 124' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Παρ 22 Ιουλ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 9/11/2005 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.10 % Αξιολόγηση:    (8.08/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Δεν υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς αμαρτία.

---

- Πλοκή:

Καλωσήλθατε στην Αμαρτωλή Πόλη. Την πόλη των σκληρών, των διεφθαρμένων και των απελπισμένων. Για κάποιους, αυτή η πόλη είναι το σπίτι τους... Ο Χάρτιγκαν είναι ένας μπάτσος που έχει ορκιστεί να προστατεύει τη στρίπερ Νάνσι. Ο Μαρβ είναι ένας περιθωριακός μισάνθρωπος με μοναδικό σκοπό στη ζωή του να εκδικηθεί τον θάνατο της μεγάλης του αγάπης. Ο Ντουάϊτ είναι ο κρυφός έρωτας της Σέλι, που περνάει τα βράδια του προστατεύοντας τα κορίτσια της πόλης από τον σκληρό Τζάκι.

---

- Παραλειπόμενα:

H Sin City είναι θρέμμα του Frank Miller διακεκριμένου σχεδιαστή του Batman και του Daredevil επίσης. Στην Basin City ο Miller σερβίρει αμαρτωλούς χαρακτήρες σε μία πόλη που ζει και αναπνέει μόνο τη νύχτα. Οι ιστορίες του έχουνε ως βάση την εκδίκηση, την υπέρμετρη βία, τις ωραίες γυναίκες και την υπερβολική ανοχή της πόλης που έχει δημιουργήσει. Κάπου εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο Rodriguez, ο οποίος με την ιδιόρρυθμη σκηνοθετική του ματιά και ένα βιογραφικό πλούσιο σε violence-based ταινίες, αναζητά τις κινηματογραφικές βάσεις των novels και παίρνει το ρίσκο να τις μεταφέρει εκεί όπου δικαιωματικά ανήκουν: σε πολλά μέτρα celluloid.
Η ταινία μάς παρουσιάζει τρεις ιστορίες. O Marv, ο Dwight και ο Hartigan είναι άξιοι κάτοικοι της πόλης τους. Ο πρώτος πρώην έγκλειστος σε σωφρονιστικό ίδρυμα, ο δεύτερος δολοφόνος επιφανούς πολίτη της πόλης και ο τρίτος απομονωμένος για 9 χρόνια στην φυλακή, κατηγορούμενος για πολλά ειδεχθή εγκλήματα, παρά τον πρότερο έντιμο -ως αστυνομικός- βίο του. O Mickey Rourke, ο Clive Owen και ο Bruce Willis αποτελούν τους βασικούς χαρακτήρες και συνοδεύονται από ένα all-star επιτελείο, το οποίο συμφωνεί αισθητικά με τους κανόνες του Miller και ζωντανεύει μοναδικά τον χάρτινο κόσμο του.

---

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2005
Στην Αμαρτωλή Πόλη κυριαρχεί η βία και το έγκλημα. Η αστυνομία βουτηγμένη και αυτή στην διαφθορά δεν κάνει απολύτως τίποτα για να σταματήσει αυτή την κατάσταση, αντίθετα, βοηθάει στη διαιώνισή της. Στα μάτια μας θα εξελιχθούν τρεις ιστορίες μίσους, εκδίκησης και φόνου. Καλώς ήλθατε στην «Sin City», την κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου κόμικ του Frank Miller.

Ιστορία μου αμαρτία μου
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Robert Rodriguez εξομολογείται: «Ήμουν θαυμαστής του «Sin City» από την πρώτη σχεδόν στιγμή που κυκλοφόρησε και πίστευα ότι ήταν πολύ καλή ιδέα να γίνει ταινία. Μου πήρε όμως πολλά χρόνια για να το κατορθώσω αυτό και να αποφασίσω τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν. Μετά από τις ταινίες μου «Spy Kids», όπου έμαθα τόσα πολλά για τον φωτισμό και τη χρήση της τεχνολογίας, αποφάσισα ότι πλέον ήταν η κατάλληλη χρονικά στιγμή. Όσο πιο πολύ διάβαζα το βιβλίο, καταλάβαινα ότι δεν ήθελε κάποια μετατροπή, ήταν καθαρά οπτική αφήγηση, η οποία αφού λειτούργησε τόσο καλά στο χαρτί, γιατί να μη λειτουργούσε και στον κινηματογράφο»;
Ο πρωταρχικός φόβος του δημιουργού των κόμικς, Frank Miller, ήταν πως θα γινόταν η μετάβαση από το χαρτί στη μεγάλη οθόνη, για να μη χαθεί η όλη μαγεία και το όλο κλίμα, ενώ δεν έπρεπε να χαθεί το βάρος και ύφος του κάθε ήρωα. Ο Rodriguez για να καθησυχάσει τον σχεδιαστή του πρότεινε να μην αλλάξουν τίποτα και να αρχίσουν τα γυρίσματα κατευθείαν από τα βιβλία. Ο Miller στην αρχή δίστασε, αφού δεν ήταν σίγουρος κατά πόσο αυτό θα λειτουργούσε και του είπε ότι δεν ήθελε να γυρίσει σε ταινία το «Sin City».
Ο Rodriguez απτόητος, τον κάλεσε στο σπίτι του μια μέρα, και γύρισε μια μικρή ιστορία από το «Sin City», το «Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Μετά, ο ίδιος ο Rodriguez έκανε τα ειδικά εφέ, προσέθεσε μουσική και το ολοκλήρωσε μέσα σε δέκα ώρες. Του παρουσίασε το αποτέλεσμα με το σημείωμα: «Αν σου αρέσει, θα αποτελέσει την εισαγωγή της ταινίας. Αν όχι, θα έχεις ένα φιλμάκι να δείχνεις στους φίλους σου». Ο Miller καθώς έβλεπε την όλη διαδικασία, κατάλαβε ότι το εγχείρημα ήταν σε πολύ καλό δρόμο: Δεν έβλεπε κάποια ταινία, αλλά το κόμικ του.
Πολλοί είπαν ότι βοήθησε αρκετά το «Sky Captain», η πρώτη ταινία που γυρίστηκε εξ’ ολοκλήρου με μπλε οθόνες. Ο Rodriguez όμως σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους: «Και το «Sky Captain» και το «Sin City» γυρίστηκαν την ίδια χρονική περίοδο, ενώ είχαν προηγηθεί τα «Spy Kids» που ουσιαστικά γυρίστηκαν μόνο με μπλε οθόνες. Όταν έκανα το «Sin City» δεν είχα δει καθόλου πως γυρίστηκε το «Sky Captain». Εμείς δεν κάναμε γυρίσματα σε μπλε οθόνη για να μειώσουμε το κόστος, αλλά επειδή ήταν ο μοναδικός τρόπος που θα μπορούσε να αποτυπώσει αυτές τις εικόνες από τα κόμικς και να φέρει το ασπρόμαυρο στιλ, όπως έκανε ο Frank με την πένα του στο χαρτί. Αν κάναμε γυρίσματα σε κανονικό περιβάλλον, τότε θα είχαμε αποχρώσεις του γκρι. Έπρεπε να απομονώσουμε τους ηθοποιούς από το background για να δημιουργήσουμε το απόλυτο άσπρο και μαύρο, χρώματα που δε θα έχετε ξαναδεί ποτέ. Όταν βλέπετε μια ασπρόμαυρη ταινία, στην πραγματικότητα βλέπετε γκρι και άσπρο, λόγω των αλληλεπιδράσεων των χρωμάτων μεταξύ τους. Είχα ήδη την εμπειρία ως φωτογράφος και ως υπεύθυνος ειδικών εφέ και γνώριζα περίπου πώς να το καταφέρω».

Είσαι αμαρτωλή, δε σε θέλω πια
Οι ιστορίες δημιουργήθηκαν στο χαρτί στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με τον αέρα του φιλμ νουάρ και του παλιού, καλού αστυνομικού μυθιστορήματος. Το κάθε καρέ ήταν τεχνικά καλαίσθητο και στιλιστικά άψογο για πολλούς. Η απόδοση των σκηνών στην ταινία ξεπερνάει το όριο της απλής μίμησης και ίσως φτάνει σε σημείο… ξεπατικωτούρας. Βέβαια, όταν σε αυτό σε βοηθάει ο ίδιος ο δημιουργός, δεν τίθεται θέμα ηθικής ή clopyright! Ο Miller ήταν σε κάθε στάδιο της παραγωγής και επέβλεπε το συνολικό αποτέλεσμα: αν κάτι δεν του άρεσε ή ξέφευγε από το ύφος του κόμικ του, το συζήταγε με τον Rodriguez και γινόντουσαν οι ανάλογες διορθώσεις. Ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει: «Δεν ήθελα να τον έχω σα συγγραφέα ή σαν παραγωγό, να είναι σε μια γωνία και να τον ταΐζω σάντουιτς κάθε λίγο. Ως σκηνοθέτη, θα τον ακούγαν όλοι με προσοχή». Ο Rodriguez αναγκάστηκε να παραιτηθεί πριν ξεκινήσει την ταινία από την Ένωση Αμερικανών Σκηνοθετών, για να έχει τον Miller ως δεύτερο σκηνοθέτη.
Ο Rodriguez ανέθεσε μεγάλο μέρος της δημιουργίας εφέ στην εταιρεία του Troublemaker Digital Studios, τα γραφεία της οποίας είναι σε ένα παλιό υπόστεγο αεροπλάνων. Δε χρησιμοποιήθηκε καθόλου φιλμ, αφού όλη η ταινία καταγράφτηκε σe σκληρούς δίσκους υπολογιστών, ενώ χρησιμοποιήθηκαν ψηφιακές κάμερες υψηλής ευκρίνειας. Το πρόγραμμα που χρησιμοποιήθηκε ευρέως ήταν το Softimage XSI της Avid. Η εταιρεία που ασχολήθηκε με την επιμέλεια των τρισδιάστατων εφέ ήταν η Hybride, ενώ το μηχάνημα που ετοίμαζε τα εφέ ονομαζόταν Inferno.
Για την αρχική σκηνή όπου ο Josh Hartnett είναι στη στέγη ενός κτιρίου, δοκιμάστηκαν πάνω από 45 παραλλαγές: με βροχή, χωρίς βροχή, διάφορες κινήσεις της κάμερας, λίγη ομίχλη, καθόλου ή πολλή. Ακόμα και μια έγχρωμη εκδοχή δημιουργήθηκε. Οι Rodney Brunet και Eric Pham που ανήκουν στην καλλιτεχνική ομάδα ψηφιακών εφέ αναφέρουν: «Ο Robert θέλει να του κάνουμε πολλά προσχέδια, να προτείνουμε πολλές εναλλακτικές λύσεις πριν δει κάτι ολοκληρωμένο. Για την υφή της βροχής, πρώτα είχαμε κάποιες λήψεις από το στούντιο. Μετά, έγιναν κάποιες χρωματικές διορθώσεις και έπειτα προστέθηκαν τρισδιάστατα στοιχεία για να υπάρχει διαστρωμάτωση. Υπήρχε χρήση φωτορεαλισμού».
Αντίθετα, για τη σκηνή στο δάσος, δημιουργήθηκαν τρισδιάστατα επίπεδα δέντρων χρησιμοποιώντας τεχνικές προβολής, μαζί με φωτογραφίες από δέντρα και ζωγραφιές. Όλες αυτές οι σκηνές είχαν πραγματικά καλή αίσθηση του βάθους. Το δύσκολο ήταν να διατηρηθεί ένα συγκεκριμένο επίπεδο λεπτομέρειας. Έπρεπε να συνυπάρχει η ατμόσφαιρα της «Αμαρτωλής πόλης», αλλά επίσης έπρεπε να υπάρχει κάποια αληθοφάνεια της υφής των δέντρων. Ο φλοιός τους έπρεπε να φαίνεται ορισμένες φορές, σε συγκεκριμένες λήψεις, από ορισμένες γωνίες. Να διαπερνάει το φως κάποια δέντρα με φυσικό τρόπο και να φαίνεται φυσικό.
Για τους ηθοποιούς όμως θα ήταν δύσκολο να παίζουν χωρίς να υπάρχει κάτι απέναντί τους, να φαντάζονται τα σκηνικά και τους κομπάρσους. Ο Benicio Del Toro ομολογεί: «Στην αρχή αισθανόμουν περίεργα, με όλο αυτό το πράσινο χρώμα να κυριαρχεί. Μετά από λίγο όμως θυμήθηκα ότι ενώ μάθαινα ηθοποιία στο θέατρο, υποκρινόμουν ότι υπήρχαν σκηνικά γύρω μου. Με αυτόν τον τρόπο αναπόλησα τα παλιά, τα πρώτα μου βήματα και μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά διασκεδαστικό».
Στην αρχή ο Rodriguez ήθελε τον Johnny Depp για τον ρόλο του Benicio Del Toro, επαγγελματικοί λόγοι όμως του ηθοποιού δεν τον άφησαν. «Μετά όμως είδα τον Benicio στην απονομή των Όσκαρ με το μακρύ ατημέλητο μαλλί και το κοστούμι και είπα: «Να ο Jackie Boy»! Του είπα να μην κουρευτεί και του ταχυδρόμησα το κόμικ και το μικρό φιλμάκι που είχα φτιάξει». Ο Del Toro υπέγραψε αμέσως.
Ο Michael Clarke Duncan αναφέρει για τον τρόπο σκηνοθεσίας: «Ο Robert έκανε την κυρίως σκηνοθεσία, ενώ ο Frank ήταν πιο πολύ σα σύμβουλος, έκανε τις απαραίτητες διορθώσεις. Μετά από κάθε γύρισμα, ο Robert τον ρώταγε τη γνώμη του και ο Frank έλεγε «Νομίζω ότι έπρεπε να γίνει έτσι» ή «Ας κάνουμε καλύτερα αυτό». Δεν είχαν διαφωνίες, ίσως μόνο ελάχιστες φορές».
«Ο Robert Rodriguez έπαιζε κιθάρα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων! Ήταν η πρώτη φορά που έκανα ταινία μαζί του και ήταν λίγο παράξενο. Όμως κατάλαβα ότι ήταν πολύ cool τύπος και τα πήγαμε πολύ καλά. Ερχόταν με την κιθάρα του, γρατζουνώντας την και μου έλεγε «Michael θέλω να ξανακάνεις αυτή τη σκηνή» και ξανάπαιζε μερικές νότες. «Νιώσε το, μη βιάζεσαι και θα βγει η σωστή ατμόσφαιρα». Και έφευγε παίζοντας κάποιον άγνωστο σκοπό. Αυτό κι αν ήταν cool».

Trivia

• Η παραγωγή ξεκίνησε στις 5 Απριλίου 2004 στο Austin του Texas, με budget να ξεπερνάει τα 40 εκατομμύρια δολάρια.
  
• Ο Rodriguez σκηνοθετούσε με τρία μόνιτορ: ένα με το καρέ του κόμικ, ένα με την ασπρόμαυρη εικόνα και ένα με έγχρωμη.
  
• Η πινακίδα LEV 311 σε αυτοκίνητο που οδηγεί γυναίκα, είναι συνηθισμένο σε κόμικ του Miller. Πρόκειται για φόρο τιμής στη γυναίκα και συνεργάτη του, Lynn E. Varley, που έχει γενέθλια στις 11 Μαρτίου.
  
• Η σκηνή όπου ο Marv βγαίνει από τον υπόνομο και παραπατάει, γυρίστηκε ανάποδα και παίζεται κανονικά, για να προσδώσει μια απόκοσμη όψη στον Marv.
  
• Cameo εμφάνιση #1: του σκηνοθέτη Robert Rodriguez. Είναι αυτός με το –αγαπημένο του- λευκό καπέλο cowboy στο Kadie`s bar. Cameo εμφάνιση #2: του σκηνοθέτη Quentin Tarantino. Κάθεται δίπλα στον Marv, καθώς βλέπουν την Nancy να χορεύει. Cameo εμφάνιση #3: του Frank Miller ως παπά.
  
• Τα σπαθιά που χρησιμοποιεί ο Miho είναι τα ίδια που είχαν οι Crazy 88 στο «Kill Bill 1».
  
• Η Marley Shelton έπαιξε και στο «Pleasantville», όπου και εκεί όλα ήταν ασπρόμαυρα.
  
• Οι Rodriguez και Miller χρησιμοποίησαν για storyboard τα καρέ του βιβλίου του δεύτερου.
  
• Η Jessica Alba επισκέφτηκε αρκετά strip clubs για να κάνει έρευνα σχετικά με τον ρόλο της, κάτι που όμως δεν τη βοήθησε πολύ: «Οι επαγγελματίες έκαναν το παν για να πάρουν φιλοδώρημα και τίποτα άλλο». Η μουσική στην οποία χορεύει η Jessica Alba προστέθηκε μετά τα γυρίσματα.
  
• Ρόλοι είχαν προταθεί στους Christopher Walken, Willem Dafoe, Steve Buscemi, και Michael Douglas. Ο Leonardo DiCaprio προτάθηκε για τον ρόλο του Junior, ενώ η Kate Bosworth ήταν η πρώτη επιλογή για τον ρόλο της Gail.
  
• Όταν ο John Hartigan μπαίνει στο Kadie`s Bar, η Shellie έχει ένα μπουκάλι μπίρας μάρκας «Chango». Η φανταστική αυτή μάρκα καταναλώνεται επίσης στο «Desperado» και στο «From Dusk Till Dawn», αμφότερες ταινίες του Rodriguez.
  
• Οι τρεις επιμέρους ιστορίες που αποτελούν την ταινία γυρίστηκαν ολόκληρες, σύμφωνα με το βιβλίο, αν και λόγω κινηματογραφικού χρόνου, θα υπάρχουν περικοπές. Θα μπορέσουμε όμως να τις απολαύσουμε ατόφιες στο DVD που θα ακολουθήσει της ταινίας.
  
• Στα credits της ταινίας δεν υπάρχει σεναριογράφος. Ο Frank Miller αναφέρεται ως δημιουργός των κόμικς.
  
• Ο Robert Rodriguez έκανε τη μουσική επένδυση του «Kill Bill: Vol. 2» για ένα δολάριο (φθηνός είναι, να τον πάρουμε κι εμείς!). Ο Tarantino δήλωσε πως για να του το ξεπληρώσει, θα σκηνοθετούσε ένα μέρος από ταινία του για ένα δολάριο (τι έγινε, σε εκπτώσεις πέσαμε;). Είναι η σκηνή με τον Dwight και τον Jackie Boy να συζητάνε μπροστά από ένα αυτοκίνητο.
  
• Ο Yellow Bastard έπρεπε να βαφτεί μπλε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, επειδή το κίτρινο αλληλεπιδρά με τις πράσινες οθόνες που υπήρχαν στο background και δε θα μπορούσαν να διαχωρίσουν τα χρώματα. Έτσι του βγήκε το παρατσούκλι, ο Blue Bastard.
  
• Στο βιβλίο, το αυτοκίνητο του Yellow Bastard ήταν μια Bugatti Atlantic του 1957. Επειδή όμως για γυρίσματα τεσσάρων ημερών με Bugatti, θα έπρεπε να ξοδέψουν πάνω από 250 χιλιάδες δολάρια, προτίμησαν τη φθηνότερη Cadillac του 1936.
  
• Ο Robert Rodriguez ζήτησε από τον Hans Zimmer να γράψει τη μουσική για την ταινία. Ο Γερμανός συνθέτης όμως ήταν απασχολημένος με το «Batman Begins» και πρότεινε τους φίλους του John Debney και Graeme Revell.

Επίσημα sites: www.sincity.gr & www.sincitythemovie.com
Θέλετε να δείτε την «Αμαρτωλή πόλη» πριν την επίσημη προβολή της στην Ελλάδα; Και αν αυτό συνοδεύεται και από πάρτι μετά την πρεμιέρα της ταινίας; Δηλώστε συμμετοχή εδώ και βουτήξτε άφοβα στην αμαρτία!

Στέλιος Πούλιας Cine-Making Of

---

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2005
Worth going to hell for Sin City

To Sin City είναι η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου κόμικ του Frank Miller, από τον σκηνοθέτη Robert Rodriguez (Desperado, From Dusk till Dawn). «Γυρισμένο» εξ’ολοκλήρου σε studio (τα ψηφιακά σκηνικά προστέθηκαν κατά το post-production), αλλά και με πολύ δυνατό cast (Mickey Rourke, Clive Owen, Bruce Willis, Benicio Del Toro μεταξύ άλλων…) και σημαντικές συνεργασίες σε πολλά επίπεδα (Quentin Tarantino στην σκηνοθεσία, John Debney στη μουσική), αποτελεί σίγουρα όχι μόνο την πιο φιλόδοξη στιγμή του Rodriguez, αλλά και την πραγματικά καλύτερη. Στυλιζαρισμένο ως εκεί που δεν παίρνει (άλλωστε μιλάμε για κόμικ), αλλά και με μια νέο-noir διάθεση να πηγάζει από το μαυρόασπρο χαρακτήρα της ταινίας, αλλά και την εξαιρετική voice-over αφήγηση, το Sin City συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το παλιομοδίτικο και το κλασσικό με το μοντέρνο. Πραγματική κινηματογραφική απόλαυση δηλαδή…

Είναι όμως και μουσική? Για τη σύνθεση της μουσικής της ταινίας, το σχέδιο ήταν να την αναλάβει εξ’ολοκλήρου ο ίδιος ο πολυπράγμων σκηνοθέτης. Αλλά λόγω του ασφυκτικού χρονικού πλαισίου και λιγότερο προς χάριν πολυφωνίας, ζήτησε τη βοήθεια του Hans Zimmer, ο οποίος όντας απασχολημένος με το Batman Begins, αρνήθηκε ευγενικά και πρότεινε στη θέση του, τους John Debney και Graeme Revell. Ο Rodriguez έχοντας ήδη χωρίσει την ταινία σε τρία μέρη, υποενότητες, αποφάσισε να αναλάβει ο καθένας ένα από αυτά. Ο Debney συνέθεσε τη μουσική για την ιστορία του Dwight με τον Jackie Boy, ο Revell αυτή του Marv με την Goldie και ο Rodriguez αυτή του Hardigan με τη Nancy, καθώς και κάποιες «γέφυρες» ανάμεσα στα θέματα, αλλά και το main theme.

Το χαρακτηριστικό main theme είναι μια σαφώς πιο σκοτεινή και καμουφλαρισμένη εκδοχή του κλασσικού “Peter Gunn” του Henry Mancini και ως εναρκτήριο track δίνει έκδηλα τον τόνο για τη μουσική που θα ακολουθήσει. Μετά και από το «One Hour to Go», όπου ο Rodriguez μας εισάγει σε μια πρόγευση της ιστορίας του Hardigan, τη σκυτάλη παίρνει ο Revell και η ιστορία του Marv… Ο Revell επιλέγει να μην παραφορτώσει τη μουσική εδώ και αναλώνεται κυρίως σε ασκήσεις suspense με percussion και brass, αλλά και με αρκετό σαξόφωνο, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και συνοδεύοντας λιτά τις εικόνες επί σκηνής.

Αυτά ως ότου έρθει ο Debney στη με την ιστορία του Dwight με το Jackie Βoy. Γνωστός και ως συνθέτης χαμαιλέοντας (όχι πάντα με την κολακευτικότερη εννοια πάντως), εδώ παρουσιάζει τον καλύτερο του εαυτό. Στυλιζαρισμένη jazz σε συνδυασμό με ατμοσφαιρικά θέματα με ορχήστρα, τα οποία δίνουν ένα πιο βαθύ και δραματικό τόνο σε σχέση με τα θέματα του Revell και κάνουν την μουσική περισσότερο αξιομνημόνευτη και χαρακτηριστική. Η χρήση τρομπέτας και σαξοφώνου στις σκηνές καταδιωξης είναι θαυμάσια και δίνει τον κατάλληλο ρυθμό και τόνο στα αντίστοιχα tracks και κυρίως στο καταγιστικό “Jackie’s Boy Head”.
Όσον αφορά τον Rodriguez, είναι μάλλον ο μοναδικός εκ των τριών που «γράφει» ένα πραγματικά παραδοσιακό score. Καθαρά ατμοσφαιρικό, αλλά και αγωνιώδες, με στοιχεία suspence και αρκετά ορχηστρικά μέρη, ο Rodriguez είναι εντυπωσιακός, αλλά πάει τη μουσική σε μια άλλη κατεύθυνση, πιο συμβατική, θεωρώ, απ’όσο θα περίμενε κανείς. Το αμιγώς δικά του μέρη κλείνουν με μια heavy rock εκδοχή του main theme, διασκεδαστική, αλλά μάλλον παράταιρη.




Μοιραία, το σύνολο πληρώνει σε επίπεδο εντυπώσεων κυρίως το ρίσκο της επιλογής τριών συνθετών όσον αφορά την έλλειψη συνοχής, ανάμεσα στα δύο πρώτα μέρη και το τρίτο. Συνολικά όμως και επί της ουσίας, πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια, με τον Debney σε πρώτο λόγο, και τον Revell σε δεύτερο, να αρνούνται συμβατικές φόρμες και να δίνουν το κάτι παραπάνω στη μουσική της ταινίας. Ένα πολύ καλό soundtrack στη σκια μιας εξαιρετικής ταινίας.

Βαθμολογία: (7/10)

Track Listing: 1.Sin City (1`55) / 2. One Hour To Go (2`12) / 3. Goldie`s Dead (2`15) / 4.Marv (2`10)/ 5. Bury The Hatchet (2`40) / 6. Old Town Girls (0`44) / 7. The Hard Goodbye (4`32) / 8. Cardinal Sin (2`14) / 9. Her Name Is Goldie (1`00) / 10. Dwight (2`11) / 11. Old Town (3`16) / 12. Deadly Little Miho (2`58) / 13. Warrior Woman (2`19) / 14. Tar Pit (2`11) / 15. Jackie Boy`s Head (0`36)/ 16. he Big Fat Kill (3`16) / 17. Nancy (1`34) / 18. Prison Cell (1`48) / 19. Absurd (3`40) / 20. Kiss Of Death (1`58) / 21. That Yellow Bastard (1`36) / 22. Hartigan (1`43) / 23. Sensemaya (5`59) / 24. Sin City End Titles (3`16) Total Time: 58:03

Μιχάλης Χαραλαμπάκης (CineSound)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.