---

Goal! (2005) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Γκολ! - Γνωστό και ως: Goal! The Dream Begins Goal!: The Impossible Dream
Δραματική | 118' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 27 Οκτ 2005 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 14/3/2006 Διανομή: Προοπτική Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά - Ισπανικά
	Δημοτικότητα: 0.18 % Αξιολόγηση:    (7.67/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Κάθε όνειρο έχει μια αρχή. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2005

Βροχή, λάσπη, θερμόαιμους Βρετανούς και έναν καταιγισμό κλισέ έχει να αντιμετωπίσει ο ήρωάς μας, φτωχός νεαρός λαθρομετανάστης από το Μεξικό με αστείρευτη αγάπη και ταλέντο στη μπάλα. Είναι ακριβώς αυτή η αγάπη που θα τον οδηγήσει, μέσα από μία προσωπική οδύσσεια δοκιμασιών στον πρώτο του αγώνα στην Premier League υπό τα χρώματα της Newcastle και στην εκκίνηση μιας αθλητικής τριλογίας, που θα ολοκληρωθεί στο μουντιάλ της Γερμανίας το 2006.

Σχετικά χαμηλής κινηματογραφικής αξίας και με πολλά προβλήματα σε ό,τι αφορά υπόθεση και πλοκή, το “Goal!” είναι μια ταινία που από την εξ’αρχής (ηθελημένα ή μη) δείχνει τις προθέσεις της να απασχολήσει μόνο το πολύ συγκεκριμένο, αλλά όχι μικρό ποσοτικά, φίλαθλο κοινό. Τώρα το γεγονός, ότι το συγκεκριμένο κοινό ενδέχεται να έχει παρακολουθήσει και όλες τις υπόλοιπες ταινίες που πραγματεύονται το ίδιο θέμα και τις οποίες (ναι, πρέπει να το πω) κοπιάρει το “Goal!”, δεν φαίνεται να πέρασε από το μυαλό των υπεύθυνων συντελεστών. Μάλιστα, οι φήμες ότι η εκδοχή που θα βγει στο σινεμά αποτελεί μία clean-cut βερσιόν της πιο ρεαλιστικής ταινίας που επρόκειτο να γυρίσει ο Michael Winterbottom και η οποία απορρίφθηκε χάριν της άδειας της FIFA για γυρίσματα σε στάδια της Αγγλίας και λοιπά προνόμια, δημιουργεί, σίγουρα, ερωτηματικά.

Από τα παραπάνω, μπορεί κάποιος εύκολα να συμπεράνει, ότι πρόκειται για την τυπική ιστορία προσωπικής επιτυχίας, που στηρίζεται στο χιλιοειπωμένο μοτίβο: «νεαρός, φτωχός, πλην όμως ταλαντούχος, γίνεται αστέρι χάρη σε έναν μεγαλύτερο παίκτη εν αποστρατεία, αφού έρθει σε αντιπαράθεση με τον ορθολογιστή πατέρα του και τους συμπαίκτες του που τον χλευάζουν και, τέλος πάντων, βάζει το νικητήριο γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο και κερδίζει το κορίτσι». Χμμ…

Όπως και να έχει, ο θεατής που θα έρθει να παρακολουθήσει την ταινία μόνο από ενδιαφέρον για το άθλημα, θα βρεθεί προ ευχάριστης εκπλήξεως, όταν δει κάποιες (ομολογουμένως) εντυπωσιακά γυρισμένες σκηνές αγώνων με αληθινές ομάδες, σε πραγματικούς χώρους και με cameo εμφανίσεις παικτών, όπως του Sheerer, του Zidane, του Raoul και εκείνου του άλλου που παλιά έπαιζε στην Manchester… Ο συμπαθητικός πρωταγωνιστής Kuno Becker μοιάζει για πολύ καλή επιλογή, αλλά όχι για όνομα που θα μας απασχολήσει περισσότερο. Η σκηνοθεσία, τυπική και ευχάριστη, στηρίζει το πολύ αδιάφορο σενάριο.

Και για τέλος, ας αναρωτηθούμε λίγο: Τι είναι καλύτερο; Α) Μια ταινία «αποστειρωμένη», προβλέψιμη και χωμένη στη μετριότητα, αλλά σε ένα πραγματικό περιβάλλον με την έγκριση της FIFA ή Β) μια ιστορία τοποθετημένη σε φανταστικά πλαίσια, αλλά με μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης, που θα κέρδιζε κάποιο κοινό και κριτικούς, αλλά όχι τους οπαδούς του αθλήματος;

Επειδή, όμως, οι ιθύνοντες διάλεξαν την επιλογή Α, έχουμε μια διασκεδαστική και ενδιαφέρουσα ταινία για τους ποδοσφαιρόφιλους, αλλά δύο εύκολα προσπεράσιμες ώρες για τους υπολοίπους.

Βαθμολογία: (4/10)
(7/10) (για τους φιλάθλους)

Στέφανος Πρόκος

---

Παρασκευή 24 Μαρτίου 2006

GOAL!

25 λέξεις – Ο Σάντι, νεαρός λατίνος μάγος της μπάλας, έχει έναν και μοναδικό σκοπό στην ζωή του: Να γίνει κάποια στιγμή επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Το όνειρο του θα αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα, από την στιγμή που θα προσκληθεί να δοκιμαστεί στην ομάδα της Νιούκαστλ, όπου θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά μερικά από τα πιο διάσημα ονόματα του σπορ…

Στο Ράφι – Διανύουμε έτος Παγκοσμίου Κυπέλλου και λίγο πριν φτάσουμε στον σημαντικότερο μήνα από τους 48 μιας τετραετίας, για τους φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους, η FIFA, η παγκόσμια ομοσπονδία, είχε την ιδέα να τονώσει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον των φανατικών του φούτμπολ, προσφέροντας μια τριλογία, με θέμα την ζωή ενός ποδοσφαιριστή, που ξεκινά κυριολεκτικά από το μηδέν, την φτώχεια και την ανέχεια της λαθρομετανάστευσης, μέχρι την στιγμή που θα σηκώσει το σημαντικότερο των τροπαίων. Στο πρώτο αυτό επεισόδιο, ο ήρωας μας, ο εικοσάχρονος Σαντιάγο Μινιέζ, παιδί Μεξικάνων, που αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή στο πολύβουο Λος Άντζελες, χάρη στο πλούσιο ταλέντο του με την μπάλα, θα προσκληθεί από έναν παλαίμαχο παίκτη και νυν σκάουτερ, στην Βόρεια Αγγλία, στην πατρίδα των Geordies, προκειμένου να τεσταριστεί από τον προπονητή της ομάδας. Φυσικά τέτοιου είδους φιλμς – ειδικά όταν υπάρχει και από πίσω η υπογραφή της μελοδραματικής Touchstone – καταφέρνουν να περάσουν τον πρωταγωνιστή από χίλια μύρια κύματα (στην περίπτωση μας αποτυχίες, τραυματισμοί και εξωγηπεδικές ατασθαλίες) μέχρι να τον οδηγήσουν στο φυσιολογικά ευτυχές φινάλε.Κυριολεκτικά όμως πρόκειται για μια ταινία που θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του ποδοσφαίρου, ειδικά στο δεύτερο μισό της όπου η δράση είναι ακόμη περισσότερη από την σαφώς πιο υποτονική εισαγωγή, αφού ο Σάντι και η παρέα του (πρώτα η αναπληρωματική ομάδα και κατόπιν η επαγγελματική) πλέον παίζουν μπροστά σε ένθερμο κοινό, στο κατάμεστο St James Park, απέναντι σε μυθικούς αντιπάλους όπως η Λίβερπουλ και η Τσέλσι. Αν και τα φώτα πέφτουν κατά κύριο λόγο στο πρόσωπο του πρωτοεμφανιζόμενου Kuno Becker, που θα συνεχίσει φυσικά και στις δύο επόμενες συνέχειες να υποδύεται το αστέρι, εντούτοις υπάρχουν μικρά περάσματα από την οθόνη, κάποιων σύγχρονων Θεών της μπάλας, όπως ο Zidane, ο Raul και ο David Beckham, δίνοντας μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο όλο θέμα. Αξιοσημείωτες είναι και οι παρουσίες του Alessandro Nivola, στον ρόλο του σούπερ ακριβοπληρωμένου σταρ της Νιούκαστλ και του Stephen Dillane ως εκείνου που πρώτος ανέδειξε το ταλέντο του ανερχόμενου ποδοσφαιριστή.

Disc – Πάρα πολύ καλός, σε όλα τα επίπεδα ο δίσκος που μας προτείνει η Audiovisual, βοηθά στα μέγιστα για την δημιουργία ποδοσφαιρικού κλίματος στο σαλόνι μας. Η φιγούρα του ποδοσφαιριστή να πανηγυρίζει έξαλλα μια επιτυχία, αλλά και το καλογραμμένο μενού που είναι γεμάτο από φάσεις – στιγμιότυπα αγώνα, δημιουργούν όμορφη διάθεση στον υποψήφιο θεατή για το τι πρόκειται να παρακολουθήσει. Από την άλλη μεριά τα τεχνικά στοιχεία του δίσκου είναι τόσο ποιοτικά γραμμένα, που η ανάγνωση ενός αθλητικού ύφους φιλμ, είναι απολαυστική. Στο ηχητικό κομμάτι και ειδικότερα από την στιγμή που το φιλμ, μπαίνει στο δεύτερο ημίχρονο του, τα 5.1 κανάλια της μπάντας Dolby Digital λειτουργούν έξοχα, αντικατοπτρίζοντας ακριβώς το κλίμα μιας ποδοσφαιρικής παράστασης, με τις ιαχές των φιλάθλων και την φωνή του σπίκερ να δονούν την ατμόσφαιρα και κάθε σουτ προς την αντίπαλη εστία να συγκλονίζει το υπογούφερ. Οπτικά έχω κάποια ένσταση, όχι τόσο για την χρωματική λεπτομέρεια του κάδρου που είναι πολύ καλή, αλλά κυρίως για τους σκοτεινούς τόνους που επέλεξε ο σκηνοθέτης Danny Cannon να δώσει στην φωτογραφία του, που χαλούν κάπως την γενικότερη ευφορία.

Τα πρόσθετα είναι πάρα πολλά και κινούνται όπως είναι φυσικό στο ίδιο σπορτίβ ύφος. Το making of είναι άκρως τυπικού ενδιαφέροντος όπως άλλωστε και ο παράλληλος σχολιασμός από τον δημιουργό, αλλά πολύ πιο σημαντικά είναι μερικά στιγμιότυπα από περασμένες αναμετρήσεις των παγκοσμίων Κυπέλλων, όπου δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε δόξες του παρελθόντος όπως ο Maradona ή ο Pele εν ώρα καθήκοντος αλλά και η καταγραφή της ιδανικής εντεκάδας όλων των εποχών από τον ίδιο τον Σάντι, που δεν παραλείπει να προσθέσει στην θέση του σέντερ μπακ, την δυναμικότατη…γιαγιά του, που της οφείλει τα πάντα. Το τρέιλερ πάντως του επόμενου τεύχους του Goal!, υπόσχεται ακόμη περισσότερες συγκινήσεις αφού ο ήρωας μας μετακομίζει στο Bernabeu και στην κατά τεκμήριο ιστορικότερη ομάδα του κόσμου, την Ρεάλ Μαδρίτης!

Μμμμ… - Αποκλειστικά και μόνον για τους φαν του ποδοσφαίρου, που και πολλοί είναι και δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να παρακολουθήσουν παρόμοιες ρεαλιστικές ιστορίες στην οθόνη τους. Φυσικά στο φιλμ δεν υπάρχουν αναφορές σε αθλητικές μάστιγες της εποχής όπως το ντόπινγκ, το στοίχημα και τα συναφή, πράγματα που εκτιμώ θα μας πουν σε πιο μεγάλο βαθμό τα επόμενα επεισόδια της σειράς. Φυσικά και προτείνεται!

ΕΙΚΟΝΑ – (7/10) ΗΧΟΣ – (7/10) EXTRAS – (6/10) GOAL – (5/10)

Γιώργος Ζερβόπουλος (CineDVD)

---

Τρίτη 20 Ιουνίου 2006

Γκολ! (Goal!, 2005) του Danny Cannon. Η πρώτη ποδοσφαιρική τριλογία, χρηματοδοτημένη εξ’ ολοκλήρου από τη FIFA, με την ταυτόχρονη συμμετοχή πολλών αστέρων του παγκόσμιου ποδοσφαίρου -βλέπε Ζιντάν, Μπέκαμ, Ραούλ: Η απόλυτη ποδοσφαιρική απόλαυση. Ή μήπως όχι; Η ιστορία του Μεξικανού μετανάστη από το Λος Άντζελες που δοκιμάζει την τύχη του στο Αγγλικό πρωτάθλημα, σε μια πορεία που θα τον αναδείξει παγκόσμιο ποδοσφαιρικό αστέρα, μοιάζει βγαλμένη από τα περιοδικά Γκολ και Αγόρι που διαβάζαμε μικροί. Γεγονός που δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια ταινία που δε θέτει ως στόχο την καλλιτεχνική καταξίωση, αλλά την ικανοποίηση των οπαδών του ποδοσφαίρου. Με βάση καθαρά κινηματογραφικά κριτήρια, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα, με πολλά σεναριακά προβλήματα, αμέτρητες διάσπαρτες δευτερεύουσες πλοκές και ερμηνείες που απλά αγγίζουν τα όρια του υποφερτού. Με τα μάτια του οπαδού ωστόσο, η ταινία του Cannon προσφέρει άφθονο διασκεδαστικό υλικό, από ματιές στα γήπεδα και τα αποδυτήρια πολλών ομάδων της Premiership, τον Alan Shearer, τις νεανικές ατασθαλίες ενός ανερχόμενου αστέρα, τις δυσκολίες καταξίωσης στην ομάδα, τα πρώτα επίσημα παιχνίδια, τις χαρές και τις απογοητεύσεις. Μια πραγματικά γεμάτη ποδοσφαιρική ιστορία, χωρίς ηθικοκοινωνικούς προβληματισμούς και βαθυστόχαστες αναλύσεις. Όπως προείπαμε - βγαλμένη από τα σκίτσα των εικονογραφημένων. Αυτός ίσως να είναι και ο λόγος που αναμένουμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας με κάποια ανυπομονησία. Αυτός, και το γεγονός ότι κατάφερε για μιάμιση ώρα να μας ξανακάνει παιδιά. Τότε, που γδέρναμε τα μούτρα μας στις αλάνες.

ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕΣ… Αμέτρητες είναι οι ποδοσφαιρικές βιογραφίες που παρουσιάζουν ομοιότητες με την ιστορία του Santiago Munez, του ήρωα αυτής της ποδοσφαιρικής περιπέτειας. Ελάχιστες ωστόσο είναι εκείνες που προκαλούν πραγματική αίσθηση. Μία από αυτές είναι και η ταραχώδης ζωή του Manuel Francisco dos Santos, γνωστότερου ως Γκαρίντσα, ενός από τους καλύτερους παίκτες που έχει αναδείξει η Βραζιλιάνικη σχολή. Για πολλούς, η ποδοσφαιρική του ποιότητα ήταν ανώτερη αυτής του Πελέ, με τη μοναδική του ικανότητα στην τρίπλα να έχει αποτυπωθεί στα ασπρόμαυρα φιλμ των Μουντιάλ του ’58 και του ‘62: «Ο Πελέ ήταν ο κορυφαίος, αλλά ο Γκαρίντσα ήταν καλύτερος», λέγεται στη χώρα του. Το γνωστότερο στοιχείο για την προ-ποδοσφαιρική του ζωή, είναι σίγουρα η γέννησή του: Με το αριστερό του πόδι 6 εκατοστά μακρύτερο από το δεξί, τίποτα δεν προμήνυε ότι το χωριατόπαιδο που μεγάλωσε μέσα στις λάσπες και του οποίου το όνομα σημαίνει ωδικό πουλί στα πορτογαλικά, θα γινόταν ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές της εποχής του. Η γειτονιά τον αποκαλούσε «ανάπηρο». Ίσως όμως τελικά, αυτή του η δυσμορφία να έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελειοποίηση της τεχνικής του κατάρτισης, με τους προσωπικούς του αντιπάλους να μην μπορούν να προβλέψουν την κατεύθυνση στην οποία επρόκειτο να κινηθεί. Ο Γκαρίντσα χόρευε στους αγωνιστικούς χώρους. Χόρευε ωστόσο και έξω από αυτούς. Το πάθος του για τις γυναίκες ήταν παροιμιώδες, με τις εξωσυζυγικές σχέσεις να του προσθέτουν εξώγαμα στα πέντε παιδιά που είχε αποκτήσει από τη νόμιμη σύζυγό του. Το διαζύγιό του για τα μάτια της τραγουδιάρας Elza Soares (φωτο), στρέφει ένα ολόκληρο έθνος εναντίον του. Η πιστή στις παραδόσεις, Καθολική Βραζιλία, δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ: Ήταν τότε που άρχισαν να οργιάζουν οι φήμες πως η πρώτη του σεξουαλική εμπειρία ήταν με μία κατσίκα… Το έτερο πάθος του ωστόσο, αυτό του αλκοόλ, θα αποδεικνυόταν μοιραίο. Είναι αυτό που τον έκανε να παρασύρει με το αυτοκίνητο τον ίδιο του τον πατέρα, είναι αυτό που τον οδήγησε στη χρεοκοπία, είναι αυτό που τον έστειλε στον τάφο σε ηλικία μόλις 49 ετών: Ο ποδοσφαιριστής που κέρδισε ολομόναχος το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962, που γνώρισε την ήττα σε μία μόλις συμμετοχή του με την εθνική ομάδα (3-1 από την Ουγγαρία στο Μουντιάλ του 1966), έφυγε από τη ζωή ξεχασμένος από θεούς και ανθρώπους. Τουλάχιστον, φρόντισαν να γράψουν κάτι όμορφο στην ταφόπλακά του: «Εδώ κείτεται εν ειρήνη αυτός που ήταν η χαρά του κοινού - Mané Garrincha»…


Βρεττός Λιάπης (Αφιερωμα : ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ, μέρος 2ο)

---

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Μια ταινία η οποία έγινε με την χρηματοδότηση της ίδιας της FIFA και στην οποία εμφανίστηκαν εθελοντικά μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Σίγουρα η διεθνής ομοσπονδία ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερη διαφήμιση στο πιο αγαπημένο άθλημα του πλανήτη. Πρόκειται όμως μόνο για ένα διαφημιστικό τρικ της ομοσπονδίας ή θέλει να περάσει κάποιο μεγαλύτερο μήνυμα; Όλα είναι σχετικά!

Σίγουρα η ιστορία ενός φτωχού, πλην τίμιου και συνάμα ταλαντούχου νεαρού, που η ζωή του έχει στερήσει μέχρι στιγμής κάθε δικαίωμα στο όνειρο της ζωής του συγκινεί ακόμα και τον πιο αναίσθητο. Ή μήπως όχι; Θα μπορούσε να μην είναι έτσι καθώς ναι μεν συμπονούμε τον νεαρό μετανάστη, σίγουρα εκτιμούμε το ταλέντο, σίγουρα τον στηρίζουμε νοερά στον αγώνα του, όμως όλο αυτό και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται είναι εξατομικευμένο και προσπαθεί, όχι να κερδίσει, αλλά να εκβιάσει την συμπόνοια ή οποιοδήποτε άλλο τρυφερό μας συναίσθημα. Και το πετυχαίνει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον!

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν αρχικά ήταν αυτός ο σκοπός της ταινίας, όμως το τελικό αποτέλεσμα απευθύνεται κατεξοχήν στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό και δύσκολα θα μπορέσει να αγγίξει εκ βαθέων κάποιον που ούτε έχει ιδέα, ούτε και τον ενδιαφέρει να αποκτήσει, πάνω στο θέμα. Γιατί ναι, η ταινία περιστρέφεται ακριβώς και αποκλειστικά γύρω από τον κόσμο της μπάλας και του ποδοσφαίρου, χρησιμοποιώντας το πολυχρησιμοποιημένο αλλά πάντα αποτελεσματικό κινηματογραφικό μοτίβο, όπου ο κεντρικός ήρωας, μπορεί να περνά τα πάνδεινα, όμως τελικά κλέβει τις εντυπώσεις, κερδίζει το όνειρό του και ένα όμορφο κορίτσι στο τέλος.

Η σκηνοθεσία του Danny Cannon είναι αν μη τι άλλο ευχάριστη και εμπλουτισμένη με ορισμένες σκηνές πραγματικά εντυπωσιακές, προσομοίωση πραγματικών αγώνων ποδοσφαίρου που κόβουν την ανάσα και καθηλώνουν. Από κει και μετά όμως τι; Κάτι λείπει από την σκηνοθεσία και αυτό είναι ο αυθορμητισμός που θα χρειαζόταν μια παραγωγή σαν κι αυτή. Εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα της ανάμιξης της FIFA στην όλη υπόθεση, που είχε υπό τον έλεγχό της τα πάντα και το παραμύθι δεν εξελίχθηκε έτσι όπως ίσως θα έπρεπε.

Ο Kuno Becker είναι εκείνος που ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Santiago. Και μπορεί να είναι ιδιαίτερα συμπαθητικός και να ανταπεξέλχεται στις μειωμένες, για να είμαστε και ειλικρινής, απαιτήσεις του ρόλου του, όμως όπως απέδειξε και η ίδια η ιστορία του χρόνου, δεν ήταν το νέο εκείνο, φρέσκο πρόσωπο που θα μπορούσε να εντυπωσιάσει και να κλέψει την παράσταση.

Και το ερώτημα παραμένει! Είναι το “Goal!” μια καλή ή μια κακή ταινία; Στην πραγματικότητα δεν είναι κανένα από τα δύο και η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Εξαρτάται μάλλον περισσότερο από το σε ποια κατηγορία ανήκει ο καθένας από τους θεατές. Αν ανήκετε λοιπόν στους κλασσικούς ποδοσφαιρόφιλους που δεν χάνουν αγώνα και κοιμούνται με το στοίχημα κάτω από το μαξιλάρι τους, η συγκεκριμένη ταινία μπορεί μέχρι και να σας εντυπωσιάσει. Αν πάλι ανήκετε στην κατηγορία εκείνων που απλά γνωρίζει ότι η μπάλα του ποδοσφαίρου είναι στρογγυλή, ασπρόμαυρη και σκοπό της είναι να μπει στα αντίπαλα δίχτυα, αλλά ως εκεί, απλά μάλλον θα περάσετε ένα ψιλοαδιάφορο δίωρο.

Βαθμολογία: (7/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.