ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ...
- Αριθμός ταινιών: 22307
- Αριθμός συν/τών: 759912
- Πρόγραμμα 300 Κινηματογράφων και 18 τηλεοπτικών σταθμών
Ταινίες - Κριτική από το Cine.gr
Revolutionary Road (2008)- Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Δρόμος της Επανάστασης |
|
Εποχής | 119' | ![]() |
|
![]() |
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 15 Ιαν 2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/5/2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 21/5/2009 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά |
![]() |
Δημοτικότητα: 0.21 % Αξιολόγηση: ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Aντιφατικότητα ψήφων: ![]() |
- Κριτική από το Cine.gr:
Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Τις υποτιθέμενες συναισθηματικά απελευθερωμένες ψυχές των πρωταγωνιστών του, ξεγυμνώνει αργά και βασανιστικά ο Mendes για να αποκαλύψει δύο προσωπικότητες που ζουν σε συνθήκες καταπίεσης, φορώντας το προσωπείο μιας ευτυχισμένης ζωής. Δύο ανθρώπους των προαστίων που αναζητούν ένα τρόπο για να ξεφύγουν από τη γεμάτη στερεότυπα ζωή τους. Η απαλλαγή όμως από το συγκινησιακό βάρος και η απλουστευμένη κάλυψη μιας συζυγικής σύγκρουσης στερεί από αυτό το αστικό δράμα τη δυναμική που του αρμόζει. Η αδυναμία του σκηνοθέτη να αναπαραστήσει ένα δράμα χαρακτήρων εν έτη 1955 είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όσο δηλαδή και η ίδια η συντηρητικότητα που διακρίνεται στην ανάδειξη ουσιαστικών θεμάτων ταμπού για την τότε, ίσως και γι`αυτή, την εποχή. Η άχαρη και σκηνοθετικά πομπώδης σκιαγράφηση των δύο προσωπικοτήτων στο πρώτο και η κατά στιγμές εμπεριστατωμένη απεικόνιση της προσωπικής δυστυχίας μέσα στην οικογένεια στο δεύτερο μισό, αποβαίνει μοιραία για την ταινία του Sam Mendes.
Αν και ο ίδιος έχει στα χέρια του δύο αποδεδειγμένα γερά ερμηνευτικά χαρτιά, με πρώτο αυτό της συζύγου του, παρόλα αυτά δε μπορεί να στηρίξει ένα φλύαρο σενάριο που βασίζεται σε αδικαιολόγητους τσακωμούς και βωμολοχίες, ένα - δύο ξεσπάσματα της στιγμής και μια επιφανειακή αναπαράσταση μιας συζυγικής τραγωδίας που συντελείται στηριζόμενη σε όλα τα παραπάνω. Και παρά την λανθασμένη καθοδήγηση τους, οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγουν αλώβητοι από αυτό το άνισο δράμα, που τους σφυροκοπεί ανηλεώς από όλα του τα σημεία και μοιάζει τελικά το ίδιο κουραστικό με τη σχέση των δύο δυστυχισμένων ηρώων του.
Βαθμολογία:




Βασίλης Καγιογλίδης
Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Όσοι περιμένετε να δείτε στη μετά 11ετίας συνάντηση του Leonardo DiCaprio και της Kate Winslet (η προηγούμενη ήταν στον Τιτανικό) την εκπλήρωση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, μάλλον θα πρέπει να στρέψετε αλλού τα βλέμματα σας! Εδώ, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του περιβάλλοντος τους, η Kate Winslet και ο Leonardo Di Caprio συνθέτουν ένα αξιοζήλευτο ζευγάρι. Ωστόσο και οι δυο τους μοιάζουν παράταιροι στην τυπική μικροαστική κοινωνία. Η Kate Winslet νοιώθει εμφανώς μπουχτισμένη και αδρανής στη ρουτίνα του νοικοκυριού, ενώ ο Leonardo Di Caprio μοιάζει ευνουχισμένος στην αδιάφορη γραφειοκρατική εργασία. Έτσι, σχεδιάζουν από κοινού τη "δραπέτευση" στην πολιτισμικά υγιέστερη Ευρώπη. Συγκεκριμένα στη Γαλλία, αμφισβητώντας και την πάγια θεώρηση πως η ζωή σταματά με την έλευση των παιδιών. Τι γίνεται όμως όταν το χρήμα παρουσιάζεται εύκολο στη ζωή ενός εκ των δύο; Ο Sam Mendes θα σημαδέψει στον κομφορτισμό ως την απαρχή της αλλοτρίωσης. Θα κονταροχτυπίσει την αθωότητα του ονείρου με την "αγορασμένη ευτυχία", και μέσα από την παρατεταμένη σύγκρουση του ζεύγους θα θρυμματίσει για άλλη μια φορά την εικόνα του, παγκόσμιου πλέον, Αμερικάνικου ονείρου.


Το Revolutionary Road είναι μια ταινία που δεν υστερεί σε κανένα επίπεδο. Έχει στη διάθεση της ένα δυνατό soundtrack και μια ικανοποιητικότατη φωτογραφία. Ενώ το πρωτότυπο φινάλε ενδέχεται να σας αποζημιώσει. Η επιλογή του Sam Mendes να παρατηρήσει το ζευγάρι μέσα απ` τον κύκλο του, αποτρέπει εν μέρη το μελλοδραματισμό και δίνει βαθύτερες (ειρωνικές) διαστάσεις στο κατεστημένο μοτίβο αυτού του συμβατικού κόσμου.
Βαθμολογία:








Γιώργος Ευθυμίου
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Οι "παρέα" των τριών (DiCaprio, Winslet, Bates) που είχε ταρακουνήσει το υπερωκεάνειο Titanic, μια δεκαετία πριν -μαζί βεβαίως με το παγόβουνο στο οποίο προσέκρουσε!- ξανασυναντιέται στο Revolutionary Road. Αφορμή στάθηκε η Kate Winslet, που διάβασε την ομώνυμη νουβέλα του 1962 του Richard Yates και στην συνέχεια έπεισε τον σύζυγο της Sam Mendes, να σκηνοθετήσει ένα κινηματογραφικό σενάριο βασισμένο σε αυτή τη νουβέλα. Άλλο που δεν ήθελε ο Mendes, μιας και η συγκεκριμένη ιστορία αφορά ένα από τα αγαπημένα θέματα του, την αποδόμηση "μαγικών εικόνων" που αφορούν την οικογένεια και τα ζευγάρια ή αλλιώς του ... American Dream (όρο που έχουν εθιστεί να χρησιμοποιούν πολλές γενεές κριτικών κινηματογράφου, λες και οι καταστάσεις οικογενειών που περιγράφονται σε αυτού του είδους τα έργα, δεν αφορούν τα όνειρα και τα προβλήματα οικογενειών και ζευγαριών άλλων εθνικοτήτων)
Σε μια συνεντευξη του ο συγγραφέας του Revolutionary Road, Richard Yates δήλωσε ότι το έργο του γενικότερα έχει ένα κεντρικό θέμα: "Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αναπόφευκτα μόνοι και εκεί βρίσκεται η τραγωδία τους". Αυτό προσπαθεί να υπογραμίσει ο Mendes με την ταινία του. Μας δείχνει διάφορες οικογένειες και άτομα, τα οποία εν τέλει ζουν παράλληλες ζωές, χωρίς να πολυγνωρίζονται μεταξύ τους, έχοντας θάψει τα όνειρα και την επιθυμία τους για ζωή, μέσα στον κονφορμισμό...συνειδητοποιώντας το κενό της ζωής τους, αλλά όχι την ...απελπισία αυτού του κενού, όπως λέει ο ψυχικά άρρωστος John Givings (Michael Shannon) και συμμερίζεται απόλυτα η April Wheeler (Kate Winslet).

Η διαφορά με το American Beauty είναι ότι εκεί είχαμε μια πιο mainstream ταινία, με πιο πολλούς ακραίους χαρακτήρες και πιο σκανδαλιστικές και χιουμοριστικές καταστάσεις, ενώ εδώ, στο Revolutionary Road έχουμε πιο θεατρικό σενάριο, επικεντρωμένο στην παρατήρηση των δύο αυτών πλασμάτων και της μεταξύ τους σχέσης. Τα παιδιά του ζευγαριού σχεδόν δεν εμφανίζονται (ζήτημα σε δυο-τρεις σκηνές). Η ταινία επικεντρώνεται στις συζητήσεις και στα συναισθήματα που νιώθουν τα δύο αυτά άτομα, για καταστάσεις, που λίγο πολύ αφορούν όλα τα ζευγάρια.
Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πάρα πολύ καλές και μεστές, με καλύτερη αυτή της Kate Winslet, ενώ πολύ καλή ερμηνεία δίνει στον ρόλο του και ο προτεινόμενος για Όσκαρ Β` ανδρικού, Michael Shannon, ενσαρκώνοντας έναν παράξενο χαρακτήρα, μικρό σε έκταση, ο οποίος στην τελική, φαίνεται να είναι η επιτομή της ουσίας, αυτής της ταινίας.
Ετυμηγορία: Ωραία και άρτια ταινία το Revolutionary Road, αλλά μην περιμένετε και πάρα πολλά. Θα δείτε τις απέλπιδες προσπάθειες, ενός άλλοτε ερωτευμένου ζευγαριού, παγιδευμένου πλέον στην συμβατικότητα, να παλεύει να ξεφύγει από αυτή τη κατάσταση για να νιώσει ξανά την ζωή. Μπορείτε να σκεφτείτε και όλα τα παρελκόμενα φιλοσοφικά και πραγματικά ζητήματα μιας τέτοιας κατάστασης. Να συγκινηθείτε ή να λυπηθείτε με το τέλος. Λείπει όμως ο factor Χ!
Παρόλαυτα είναι μια ταινία που αξίζει την προσοχή σας.
Βαθμολογία:







Γιάννης Πεντσερετζίδης
Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του μεγάλου συγγραφέα Richard Yates. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν.
Μπορούσε όμως το ζευγάρι να το πραγματοποιήσει αυτό στ`αλήθεια; Μπορούσε άραγε να κυνηγήσει το όνειρο και να πετύχει ή απλά έζησε μέσα σε μια καλοπροαίρετη σαπουνόφουσκα που έφτιαξαν άλλοι γύρω του; Μάλλον επικρατεί το δεύτερο σενάριο. Η April παγιδεύτηκε σε μια ζωή που ποτέ δεν θέλησε να κάνει, απλά την οδήγησαν εκεί οι συγκυρίες και την αιχμαλώτισαν. Την κράτησαν δέσμια μέχρι το ξέσπασμά της, που οδήγησε στην

Και μπορεί φωτογραφικά ο Mendes να αναβιώνει την εποχή του `50, ντύνοντάς της με ένα όμορφο και αρκετά επιμελημένο soundtrack, όμως σε ένα σημείο αποτυγχάνει. Όχι στο να μας μεταφέρει το κενό της ματαιότητας των ηρώων του, αλλά στο να το προσαρμόσει αποδοτικά και αποτελεσματικά στο κλίμα της εποχής εκείνης, μιας εποχής συντηρητικής όπου το αμερικανικό όνειρο άρχισε να δομείται από το μηδέν. Στο να ενσωματώσει το τεμαχισμένο όνειρο ζωής, που δέχτηκε πλήγμα από μια ευτυχία αγορασμένη και στην ουσία ψεύτικη, στα πλαίσια και στα πρότυπα της εποχής.
Ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet, 11 χρόνια μετά την πρώτη τους κινηματογραφική σύμπραξη στον "Τιτανικό", θεωρούνται πλέον από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερή τους δικαίωση, η επιβίωση και η αναγνώριση απ`όλους εκείνους, που 11 χρόνια πριν, πίστευαν πως μες σε έναν χρόνο θα έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Και να, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, εμφανισιακά κι ερμηνευτικά, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes.
Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Μπορείς όμως να μην δικαιολογήσεις τον φόβο του, όταν θα εγκατέλειπε τη σιγουριά για να οδηγήσει την οικογένειά του στην αβεβαιότητα ενός μέλλοντος που δεν ξέρει που θα βγάλει; Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, με το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της.

Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του `50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό.
Βαθμολογία:







Γιώτα Παπαδημακοπούλου
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ο Mendes έπρεπε να ανοίξει όχι μονάχα το σενάριο, αλλά και τους δεύτερους χαρακτήρες. Χαρακτηριστικά, τα δύο παιδιά είναι άφαντα ενώ παίζουν ψυχολογικό ρόλο, και η εμφάνιση του Michael Shannon είναι καταλυτική, αλλά την χαιρόμαστε μονάχα πέντε λεπτά. Όλα αυτά δεν κάνουν, ξάφνου, την ταινία κακή. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες αφήνουν καλοστημένα ερωτηματικά και θυμίζουν ήρωες του Τένεσι Γουίλιαμς. Δεν μοντερνοποιούνται για χάρη ενός σύγχρονου κοινού, αλλά εμμένουν ρομαντικά προσκολλημένοι στα 1950. Για αυτό και ο ακαδημαϊσμός του Mendes δεν ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί παραπέμπει στο αμερικανικό, κοινωνικό σινεμά εκείνης της εποχής. Η κορύφωση, που ευτυχώς έρχεται γιατί κινδυνεύαμε να μιλάμε για κάτι το βαρετό και παντελώς ανούσιο, δεν παρέχει κάποια μεγάλη έκπληξη, αλλά αφήνει μια θετική χροιά για την έξοδο μας από την αίθουσα. Θα ήθελε, αλλά δεν είναι ένα ακόμη "Far from Heaven".
Βαθμολογία:


Σταύρος Γανωτής
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Επανήλθαν στη μόδα τα μελοδράματα και δεν το κατάλαβα, γιατι ο κάποτε πρωτοποριακός Sam-American Beauty-Mendes το έριξε στο μελό, και μάλιστα στο βαρύ παλιομοδίτικο μελό.

Μπορεί η ιστορία να είναι γεμάτη κλισέ μέχρι αδιαφορίας αλλά η γραφή της είναι ενδιαφέρουσα, με καλά ανεπτυγμένους χαρακτήρες, καλογραμμένους διαλόγους και ένα ενδιαφέρον φινάλε. Αυτός ήταν, λογικά, και ο λόγος που ο Βρετανός σκηνοθέτης ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Richard Yates. Αλλά παρόλα αυτά παραμένει ένα καθαρό μελόδραμα ολικής.
Ένα στοιχείο που έδωσε μια κάποια δημοσιότητα στη ταινία ήταν ότι πρωταγωνίστρια είναι η Kate Winslet, σύζυγος του σκηνοθέτη και μαζί της βρίσκουμε τον Leonardo DiCaprio, στη μεγάλη επανένωση των δύο μετά το...ναυάγιο του Τιτανικού. Το ταλέντο αυτού του αλλοπρόσαλλου τρίου είναι αδιαμφισβήτητο και με το υλικό που έχουν στα χέρια τους πραγματικά έκαναν το καλύτερο δυνατό. Ο Mendes κατάφερε να κάνει τη ταινία σχετικά ενδιαφέρουσα και να δημιουργεί περιέργια για το τι θα γίνει παρακάτω και οι δύο ηθοποιοί είναι ικανοποιητικότατοι αν και η χημεία που ΔΕΝ υπήρχε στον Τιτανικό, συνεχίζει να λάμπει δια της απουσίας της.
Υπάρχουν τα δράματα, υπάρχουν και τα μελοδράματα. Αν μεγαλώσατε με Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο θα ενθουσιαστείτε αλλά ακόμα κι αν όχι θα δείτε μια καλοφτιαγμένη ταινία με ανεξάντλητο ταλέντο που πάει στράφι.
Βαθμολογία:






Αλέξανδρος Κυριαζής
Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009
"I`m glad about one thing, though. You know what I`m glad about? I`m glad I`m not gonna be that kid!"

Το συγκεκριμένο film του Sam Mendes κινδυνεύει με παρεξήγηση (και τελικά με απόρριψη) λόγω της θρασύτητάς του. Διότι από την αρχή του ακόμα, μέχρι λίγο πριν το τέλος του, ο Mendes χρησιμοποιεί αυτό το νεαρό(!) ζευγάρι για να μιλήσει για πράγματα που όλοι γνωρίζουν αλλά οι περισσότεροι παραμιλάνε συνήθως παρά αναφέρονται ευθέως σε αυτά. Για να μπορέσεις όμως να αποκρυπτογραφήσεις πλήρως τα λεγόμενά του και να εκτιμήσεις αυτή την τεράστια ταινία, δεν θα πρέπει να σταθείς στους ομηρικούς καβγάδες και τις διαπεραστικές φωνές των δύο πρωταγωνιστών. Δυστυχώς θα πρέπει να προχωρήσεις λίγο παραπέρα για να μπορέσεις να αντιληφθείς γιατί η αλήθεια είναι αυτή που πονάει περισσότερο από καθετί.
Σαν αγρίμια στα κελιά τους, οι Wheelers είναι εγκλωβισμένοι στη δική τους παρανοϊκή πραγματικότητα. Δεν παύει όμως για αυτούς να είναι (η) πραγματικότητα. Αγοράσανε την ευτυχία τους και τώρα είναι αναγκασμένοι να υποκρίνονται. Και το κάνουν τόσο καλά που για κάποιους αποτελούν το ιδανικό ζεύγος. Δεν είναι όμως ξεχωριστοί. Παρασύρθηκαν στην ίδια γελοία ψευδαίσθηση με τόσους άλλους, δύο υπέροχα πλάσματα που αυτοτιμωρούνται διότι ξέχασαν να ζήσουν ελεύθερα.
Το Παρίσι είναι αυτό που τόσο λαχταράνε. «The only place worth living», όπως επιθυμητά μαρτυράει η γυναίκα, χωρίς αυτό όμως να είναι όλη η αλήθεια. Διότι, μέσα από τις πολύχρωμες ευκαιρίες, τα λαμπερά του φώτα και τον αποπνέον ερωτισμό του, το Παρίσι δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψευδαίσθηση λύσης, μια ρομαντική φαντασίωση. Μια παράλληλη πραγματικότητα στην οποία πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούνε. Όχι οπωσδήποτε εκεί, αλλά σίγουρα κάπου μακριά από αυτή που βρίσκονται τώρα.

Μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη συντηρήσιμες υπάρξεις, τρέχουν να ξεφύγουν από την άδεια, δίχως νόημα ζωή τους. Είναι λίγο φοβισμένοι αλλά δεν το δείχνουν. Είναι και αυτή η φαντασίωση του Παρισιού που τους κάνει να ελπίζουν. Και αυτό τους στερεί την ελευθερία τους και τους κάνει να υποκρίνονται ακόμα περισσότερο. Όσο περισσότερο υποκρίνεσαι όμως τόσο περισσότερο πιέζεσαι. Και όσο μεγαλύτερη είναι η πίεση τόσο μεγαλύτερη είναι και η εκτόνωση. Και η επανάσταση μοιάζει μονό-δρόμος που λίγοι ακολουθούν. Μέχρι το φινάλε της διαδρομής όπου ελπίδα και φόβος εξανεμίζονται και οι "Wheelers" είναι πλέον ελεύθεροι. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, (πάντα όμως) ο ένας συναρτήσει του άλλου.
Στα πρόσωπα αυτών των δύο πρώην φερέπλιδων νέων, το μινιμαλιστικό αλλά πανίσχυρο σινεμά του Mendes βρίσκει τους ιδανικούς εκφραστές του, παρουσιάζοντάς μας τα απομεινάρια μιας (και κάθε) αναπτυσσόμενης κοινωνίας υποσχέσεων, προσμονής, αμφισβήτησης και τελικά αποξένωσης. Από τον διαπεραστικό κρότο των λέξεων μέχρι την εκκωφαντική σιωπή του επώδυνου φινάλε, οι Wheelerς έκαναν την επανάστασή τους. Και απέτυχαν. Χειροκροτήστε τους.
Χρήστος Ζαφειριάδης
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Γεώργιος Κόκκινος (Συνεργαζόμενος Αναγνώστης)
ΠΑΛΙ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΟ SLUMDOG.
ΦΕΤΟΣ ΟΛΟ ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΡΑΣΑ. ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΟ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΟΣ. ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΕΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΑΥΜΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ DI CAPRIO ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ KATE WINSLET ΤΡΑΓΙΚΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ. ΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΝΩΣΤΟ Η ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ ΜΕ ΙΔΕΕΣ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ, ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΕΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ. ΚΑΙ Η ΠΛΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ. ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΛΕΞΕΙ ΓΙΑΤΡΟΣ. ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΥΧΝΕΣ, ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ Η ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ. ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΝΕΤΑΙ.
ΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΙΣΤΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ. ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ Σ` ΕΝΑ ΡΟΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ , ΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. 9/10 ΑΠΛΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΛΙΓΑΚΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ 3/10 ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.
JAZZFELLOW
ΦΕΤΟΣ ΟΛΟ ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΕΡΑΣΑ. ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΟ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΟΣ. ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ. ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΕΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΑΥΜΑΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟ DI CAPRIO ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΙΑ KATE WINSLET ΤΡΑΓΙΚΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ. ΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΙΑΣΩΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ. ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΝΩΣΤΟ Η ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΜΑΣ ΜΕ ΙΔΕΕΣ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ, ΑΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΤΕΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ. ΚΑΙ Η ΠΛΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΜΑΣΤΕ. ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΛΕΞΕΙ ΓΙΑΤΡΟΣ. ΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΥΧΝΕΣ, ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ Η ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΚΤΟ ΑΠΙΑΣΤΟ. ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΝΕΤΑΙ.
ΝΑΙ ΤΟ ΣΥΝΙΣΤΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΛΗ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ. ΔΥΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ Σ` ΕΝΑ ΡΟΛΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ , ΓΝΩΣΤΟ ΓΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. 9/10 ΑΠΛΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΛΙΓΑΚΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ 3/10 ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ.
JAZZFELLOW

Ο Sam Mendes μας παραδιδει μια ταινια η οποια στηριζεται πανω στις ερμηνειες των πρωταγωνιστων της!! Ο Leonardo DiCaprio δινει μια απο τις καλυτερες του ερμηνειες, αρκετα εκφραστικος και λιγο υπερβολικος θα ελεγα!! Φυσικα ομως ειναι λιγος μπροστα στη χειμαρρωδη ερμηνεια της Kate Winslet. Απο τις λιγες ηθοποιους που ακομα και με την σιωπη της "λεει" τοσα πολλα!! Η ερμηνεια της γεματη ενταση, απογνωση, παθος!! Οι ερμηνειες του υπολοιπου καστ, που πλαισιωνουν τους πρωταγωνιστες, ειναι εξισου αξιολογες, με πρωτο τον Michael Shannon (που ειναι και υποψηφιος για oscar)!!!
Μετα απο αυτα ακολουθει η "χαριτωμενη" κ καθολου προκλητικη σκηνοθεσια, ενα καλο σεναριο και η μετριοτατη μουσικη.
Βαθμολογια: 7/10
Υ.Σ. Η Kate Winslet επρεπε να ειναι υποψηφια για οscar Α` ρολου με αυτην την ερμηνεια και β` ρολου για το the reader!! Αδικια!!
Παναγιώτης
Μετα απο αυτα ακολουθει η "χαριτωμενη" κ καθολου προκλητικη σκηνοθεσια, ενα καλο σεναριο και η μετριοτατη μουσικη.
Βαθμολογια: 7/10
Υ.Σ. Η Kate Winslet επρεπε να ειναι υποψηφια για οscar Α` ρολου με αυτην την ερμηνεια και β` ρολου για το the reader!! Αδικια!!
Παναγιώτης

Βγαλμενη απο την ζωη.. Με εξαισιες ερμεινιες (ειδικα στην δευτερη εμφανιση του "τρελου"..)
Sam Mendes Rules!
yiannisss
Sam Mendes Rules!
yiannisss

Πολυ καλες ερμηνειες αλλα κουραστικη και προβλεψιμη η ταινια που στις υποψηφιοτητες των oscar πηρε αυτο που της αξιζει.. (αλλη μια της Winslet παντως δεν θα ηταν αδικη αν και στο Reader και καλυτερη ειναι και η ταινια την βοηθαει..)
panagos
panagos

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.
Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.