---

Revolutionary Road (2008) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Δρόμος της Επανάστασης
Εποχής | 119' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 15 Ιαν 2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 21/5/2009 Ημερομηνία κυκλοφορίας BluRay: 21/5/2009 Διανομή: UIP Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.21 % Αξιολόγηση:    (7.43/10) Aντιφατικότητα ψήφων:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Στη δεύτερη κινηματογραφική τους συνάντηση, οι ενήλικες πλέον ηλικιακά και ερμηνευτικά Leonardo DiCaprio και Kate Winslet, καταφέρνουν να τελέσουν τον πολυπόθητο γάμο που επιδίωκαν πριν από μία δεκαετία. Έλα όμως που ο γάμος αυτός αποδεικνύεται τελικά το ίδιο αποτυχημένος με την απόπειρα μεταφοράς του κλασικού βιβλίου του Richard Yates στη μεγάλη οθόνη.

Τις υποτιθέμενες συναισθηματικά απελευθερωμένες ψυχές των πρωταγωνιστών του, ξεγυμνώνει αργά και βασανιστικά ο Mendes για να αποκαλύψει δύο προσωπικότητες που ζουν σε συνθήκες καταπίεσης, φορώντας το προσωπείο μιας ευτυχισμένης ζωής. Δύο ανθρώπους των προαστίων που αναζητούν ένα τρόπο για να ξεφύγουν από τη γεμάτη στερεότυπα ζωή τους. Η απαλλαγή όμως από το συγκινησιακό βάρος και η απλουστευμένη κάλυψη μιας συζυγικής σύγκρουσης στερεί από αυτό το αστικό δράμα τη δυναμική που του αρμόζει. Η αδυναμία του σκηνοθέτη να αναπαραστήσει ένα δράμα χαρακτήρων εν έτη 1955 είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όσο δηλαδή και η ίδια η συντηρητικότητα που διακρίνεται στην ανάδειξη ουσιαστικών θεμάτων ταμπού για την τότε, ίσως και γι`αυτή, την εποχή. Η άχαρη και σκηνοθετικά πομπώδης σκιαγράφηση των δύο προσωπικοτήτων στο πρώτο και η κατά στιγμές εμπεριστατωμένη απεικόνιση της προσωπικής δυστυχίας μέσα στην οικογένεια στο δεύτερο μισό, αποβαίνει μοιραία για την ταινία του Sam Mendes.

Αν και ο ίδιος έχει στα χέρια του δύο αποδεδειγμένα γερά ερμηνευτικά χαρτιά, με πρώτο αυτό της συζύγου του, παρόλα αυτά δε μπορεί να στηρίξει ένα φλύαρο σενάριο που βασίζεται σε αδικαιολόγητους τσακωμούς και βωμολοχίες, ένα - δύο ξεσπάσματα της στιγμής και μια επιφανειακή αναπαράσταση μιας συζυγικής τραγωδίας που συντελείται στηριζόμενη σε όλα τα παραπάνω. Και παρά την λανθασμένη καθοδήγηση τους, οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγουν αλώβητοι από αυτό το άνισο δράμα, που τους σφυροκοπεί ανηλεώς από όλα του τα σημεία και μοιάζει τελικά το ίδιο κουραστικό με τη σχέση των δύο δυστυχισμένων ηρώων του.

Βαθμολογία: (3.5/10)

Βασίλης Καγιογλίδης

---

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

Ο Sam Mendes επιστρέφει στα γνωστά λημέρια του American Beauty. Βέβαια αυτή τη φορά θα εστιάσει πλησιέστερα στη γέννηση του προβλήματος του Αμερικάνικου όνειρου. Παρακολουθώντας ένα σχετικά νέο ζευγάρι, στο αρχικό στάδιο της αλλοτρίωσης, μέσα στην Αμερική του 1950. Το Revolutionary Road βασίστηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Richard Yates.

Όσοι περιμένετε να δείτε στη μετά 11ετίας συνάντηση του Leonardo DiCaprio και της Kate Winslet (η προηγούμενη ήταν στον Τιτανικό) την εκπλήρωση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα, μάλλον θα πρέπει να στρέψετε αλλού τα βλέμματα σας! Εδώ, σύμφωνα με τις μαρτυρίες του περιβάλλοντος τους, η Kate Winslet και ο Leonardo Di Caprio συνθέτουν ένα αξιοζήλευτο ζευγάρι. Ωστόσο και οι δυο τους μοιάζουν παράταιροι στην τυπική μικροαστική κοινωνία. Η Kate Winslet νοιώθει εμφανώς μπουχτισμένη και αδρανής στη ρουτίνα του νοικοκυριού, ενώ ο Leonardo Di Caprio μοιάζει ευνουχισμένος στην αδιάφορη γραφειοκρατική εργασία. Έτσι, σχεδιάζουν από κοινού τη "δραπέτευση" στην πολιτισμικά υγιέστερη Ευρώπη. Συγκεκριμένα στη Γαλλία, αμφισβητώντας και την πάγια θεώρηση πως η ζωή σταματά με την έλευση των παιδιών. Τι γίνεται όμως όταν το χρήμα παρουσιάζεται εύκολο στη ζωή ενός εκ των δύο; Ο Sam Mendes θα σημαδέψει στον κομφορτισμό ως την απαρχή της αλλοτρίωσης. Θα κονταροχτυπίσει την αθωότητα του ονείρου με την "αγορασμένη ευτυχία", και μέσα από την παρατεταμένη σύγκρουση του ζεύγους θα θρυμματίσει για άλλη μια φορά την εικόνα του, παγκόσμιου πλέον, Αμερικάνικου ονείρου.

Το Revolutionary Road, όπως επίσης και το πρόσφατο Reader, μου δίνουν την ευκαιρία να κάνω την εξής παρατήρηση: Όλο και συχνότερα παρατηρούμε στα σενάρια την δραματουργική αξιοποίηση του off χρόνου. Συγκεκριμένα ο φιλμικός χρόνος μιας ταινίας διαχωρίζεται σε on και off. On χρόνος είναι η ιστορία που βλέπουμε στο πανί, ενώ off χρόνος αυτός που δε βλέπουμε. Για παράδειγμα off χρόνος είναι η παιδική ηλικία ενός ήρωα που σε κάποια ταινία τον παρατηρούμε μετά την ενηλικίωση του. Εδώ παρατηρούμε την ταινία να ξεδιπλώνεται με σημαντικές χρονικές ελλείψεις(για παράδειγμα λείπει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα των πρώτων ετών του γάμου του ζευγαριού), οι οποίες ελλείψεις δεν εντάσσονται στα πλαίσια κάποιας αφηγηματικής οικονομίας. Αντιθέτως, ο Sam Mendes αφήνει την ελευθερία στον θεατή του, δίνοντας του κάποια απαραίτητα στοιχεία, να διαμορφώσει τα κενά χωρία. Επιτρέποντας έτσι στον off χρόνο να αλληλεπιδρά, πλέον ορατά, με τον on χρόνο, και κάνοντας τον αναπόσπαστο στοιχείο της δραματουργίας.

Μεγάλο ενδιαφέρον ως τέχνασμα έχει και η επιλογή του σκηνοθέτη να παρατηρήσει τη ζωή του ζεύγους και μέσα απ` το μικροαστικό περιβάλλον του. Για το οποίο η επιλογή της ξενιτιάς μοιάζει εντελώς αλλοπαρμένη και αντιμετωπίζεται ως κατακριτέα. Σαν μια μορφή παράνοιας. Η τρέλα που στο σύμπαν του Revolutionary Road οριοθετείται ως το απόβρασμα, ή μάλλον το περίττωμα αυτού του σάπιου κόσμου. Δεν είναι τυχαία η ύπαρξη ενός θεωρητικά τρελού (Michael Shannon), ο οποίος ρόλος αν και χρησιμοποιείται κάπως αβανταδόρικα, στρέφεται με οργή και αλήθεια κατά της μικροαστικής κοινωνίας. Άλλωστε η "τρέλα", στα πλαίσια αυτού του κενού και μάταιου κόσμου, μοιάζει με έκφραση ανώτερης πνευματικής οξύνοιας και ιδιοφυίας. Πνευματικής οξύνοιας που ξεσκεπάζει την σαθρότητα της αλλοτριωμένης ύπαρξης. Κάτι που φαίνεται και στα οργισμένα ξεσπάσματα του Leonardo DiCaprio, όταν αδυνατεί να αποδεχτεί την αλήθεια. Ο Di Caprio που παραδίδει μια σπουδαία ερμηνεία, φιλοδοξώντας να οπτικοποιήσει ολικώς την παράνοια του American Dream. Θα παρακολουθήσουμε επίσης μια εξαιρετική Kate Winslet στον μοναδικό ίσως αδιάφθορο ρόλο της ταινίας.

Το Revolutionary Road είναι μια ταινία που δεν υστερεί σε κανένα επίπεδο. Έχει στη διάθεση της ένα δυνατό soundtrack και μια ικανοποιητικότατη φωτογραφία. Ενώ το πρωτότυπο φινάλε ενδέχεται να σας αποζημιώσει. Η επιλογή του Sam Mendes να παρατηρήσει το ζευγάρι μέσα απ` τον κύκλο του, αποτρέπει εν μέρη το μελλοδραματισμό και δίνει βαθύτερες (ειρωνικές) διαστάσεις στο κατεστημένο μοτίβο αυτού του συμβατικού κόσμου.

Βαθμολογία: (8/10)

Γιώργος Ευθυμίου

---

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Μια γυναίκα και ένας άνδρας γεμάτοι ζωή και ανάγκη να νιώθουν διαφορετικοί, γνωρίζονται. Μεταφερόμαστε κάποια χρόνια αργότερα, όταν πλέον οι δυο τους έχουν κάνει δύο παιδιά και έχουν αγοράσει μονοκατοικία στα προάστια, ενώ φαίνεται ότι έχουν θάψει μέσα τους τα όνειρα που κάναν καποια χρόνια πιο πριν. Η γυναίκα όμως έχει "κρατήσει μαγιά" και αρχίζει να ξεθάβει τα όνειρα των δύο, παρασέρνοντας και τον άνδρα σε αυτή τη διαδικασία. Όλα φαίνονται να καλυτερεύουν, αυτό όμως μέχρι να διαφανεί ότι τελικά επρόκειτο για ένα κύκνειο άσμα των ονείρων, που είχαν αυτά τα άτομα και ότι στην πραγματικότητα η σχέση τους αποσυντίθεται και μάλιστα με καταστροφικό τρόπο.

Οι "παρέα" των τριών (DiCaprio, Winslet, Bates) που είχε ταρακουνήσει το υπερωκεάνειο Titanic, μια δεκαετία πριν -μαζί βεβαίως με το παγόβουνο στο οποίο προσέκρουσε!- ξανασυναντιέται στο Revolutionary Road. Αφορμή στάθηκε η Kate Winslet, που διάβασε την ομώνυμη νουβέλα του 1962 του Richard Yates και στην συνέχεια έπεισε τον σύζυγο της Sam Mendes, να σκηνοθετήσει ένα κινηματογραφικό σενάριο βασισμένο σε αυτή τη νουβέλα. Άλλο που δεν ήθελε ο Mendes, μιας και η συγκεκριμένη ιστορία αφορά ένα από τα αγαπημένα θέματα του, την αποδόμηση "μαγικών εικόνων" που αφορούν την οικογένεια και τα ζευγάρια ή αλλιώς του ... American Dream (όρο που έχουν εθιστεί να χρησιμοποιούν πολλές γενεές κριτικών κινηματογράφου, λες και οι καταστάσεις οικογενειών που περιγράφονται σε αυτού του είδους τα έργα, δεν αφορούν τα όνειρα και τα προβλήματα οικογενειών και ζευγαριών άλλων εθνικοτήτων)

Σε μια συνεντευξη του ο συγγραφέας του Revolutionary Road, Richard Yates δήλωσε ότι το έργο του γενικότερα έχει ένα κεντρικό θέμα: "Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αναπόφευκτα μόνοι και εκεί βρίσκεται η τραγωδία τους". Αυτό προσπαθεί να υπογραμίσει ο Mendes με την ταινία του. Μας δείχνει διάφορες οικογένειες και άτομα, τα οποία εν τέλει ζουν παράλληλες ζωές, χωρίς να πολυγνωρίζονται μεταξύ τους, έχοντας θάψει τα όνειρα και την επιθυμία τους για ζωή, μέσα στον κονφορμισμό...συνειδητοποιώντας το κενό της ζωής τους, αλλά όχι την ...απελπισία αυτού του κενού, όπως λέει ο ψυχικά άρρωστος John Givings (Michael Shannon) και συμμερίζεται απόλυτα η April Wheeler (Kate Winslet).

Το Revolutionary Road φέρνει πάρα-πάρα πολύ προς το American Beauty. O Mendes ακολούθησε την ίδια πετυχημένη συνταγή, με το ίδιο σκηνοθετικό πνεύμα, αλλά και αναθέτωντας ξανά στον Tom Newman την δημιουργία ενός original score, πολύ ωραίου και ταιριαστού με την ταινία.

Η διαφορά με το American Beauty είναι ότι εκεί είχαμε μια πιο mainstream ταινία, με πιο πολλούς ακραίους χαρακτήρες και πιο σκανδαλιστικές και χιουμοριστικές καταστάσεις, ενώ εδώ, στο Revolutionary Road έχουμε πιο θεατρικό σενάριο, επικεντρωμένο στην παρατήρηση των δύο αυτών πλασμάτων και της μεταξύ τους σχέσης. Τα παιδιά του ζευγαριού σχεδόν δεν εμφανίζονται (ζήτημα σε δυο-τρεις σκηνές). Η ταινία επικεντρώνεται στις συζητήσεις και στα συναισθήματα που νιώθουν τα δύο αυτά άτομα, για καταστάσεις, που λίγο πολύ αφορούν όλα τα ζευγάρια.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πάρα πολύ καλές και μεστές, με καλύτερη αυτή της Kate Winslet, ενώ πολύ καλή ερμηνεία δίνει στον ρόλο του και ο προτεινόμενος για Όσκαρ Β` ανδρικού, Michael Shannon, ενσαρκώνοντας έναν παράξενο χαρακτήρα, μικρό σε έκταση, ο οποίος στην τελική, φαίνεται να είναι η επιτομή της ουσίας, αυτής της ταινίας.

Ετυμηγορία: Ωραία και άρτια ταινία το Revolutionary Road, αλλά μην περιμένετε και πάρα πολλά. Θα δείτε τις απέλπιδες προσπάθειες, ενός άλλοτε ερωτευμένου ζευγαριού, παγιδευμένου πλέον στην συμβατικότητα, να παλεύει να ξεφύγει από αυτή τη κατάσταση για να νιώσει ξανά την ζωή. Μπορείτε να σκεφτείτε και όλα τα παρελκόμενα φιλοσοφικά και πραγματικά ζητήματα μιας τέτοιας κατάστασης. Να συγκινηθείτε ή να λυπηθείτε με το τέλος. Λείπει όμως ο factor Χ!

Παρόλαυτα είναι μια ταινία που αξίζει την προσοχή σας.

Βαθμολογία: (7/10)

Γιάννης Πεντσερετζίδης

---

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

Ο Sam Mendes, 8 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επανέρχεται με μια δραματική ταινία, όπως αυτή που μας συστήθηκε. Ακολουθώντας την συνταγή που ακολούθησε στο "American Beauty", πράγμα που του απέφερε και τα μεγάλα Oscars της χρονιάς εκείνης, αποφασίζει για μια ακόμα φορά να κατακρεουργήσει εκείνο που πολύ θα ήθελαν να αγγίξουν. Την φαινομενική τελειότητα του αμερικανικού ονείρου. Είναι τελικά τόσο αψεγάδιαστο όσο νομίζει πολύς κόσμος ή είναι απλά μια χάρτινη, χρωματιστή βιτρίνα, έτοιμη να την πάρει ο άνεμος;

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του μεγάλου συγγραφέα Richard Yates. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν.

Μπορούσε όμως το ζευγάρι να το πραγματοποιήσει αυτό στ`αλήθεια; Μπορούσε άραγε να κυνηγήσει το όνειρο και να πετύχει ή απλά έζησε μέσα σε μια καλοπροαίρετη σαπουνόφουσκα που έφτιαξαν άλλοι γύρω του; Μάλλον επικρατεί το δεύτερο σενάριο. Η April παγιδεύτηκε σε μια ζωή που ποτέ δεν θέλησε να κάνει, απλά την οδήγησαν εκεί οι συγκυρίες και την αιχμαλώτισαν. Την κράτησαν δέσμια μέχρι το ξέσπασμά της, που οδήγησε στην οριστική της ήττα με τον πιο δραματικό τρόπο. Θα μπορούσε να κυνηγήσει το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο για τον Frank, παρά το φαίνεσθε, ίσως τελικά να συμβιβάστηκε με την εύκολη και άνετη χρηματική πραγματικότητα, όχι τόσο γιατί το επέβαλλε το γεγονός ότι απέκτησε οικογένεια και παιδιά, όσο ότι ίσως τελικά να μην είχε κανένα ταλέντο, περισσότερο απ`αυτό που ήταν προδιαγεγραμμένο να κάνει.

Και μπορεί φωτογραφικά ο Mendes να αναβιώνει την εποχή του `50, ντύνοντάς της με ένα όμορφο και αρκετά επιμελημένο soundtrack, όμως σε ένα σημείο αποτυγχάνει. Όχι στο να μας μεταφέρει το κενό της ματαιότητας των ηρώων του, αλλά στο να το προσαρμόσει αποδοτικά και αποτελεσματικά στο κλίμα της εποχής εκείνης, μιας εποχής συντηρητικής όπου το αμερικανικό όνειρο άρχισε να δομείται από το μηδέν. Στο να ενσωματώσει το τεμαχισμένο όνειρο ζωής, που δέχτηκε πλήγμα από μια ευτυχία αγορασμένη και στην ουσία ψεύτικη, στα πλαίσια και στα πρότυπα της εποχής.

Ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet, 11 χρόνια μετά την πρώτη τους κινηματογραφική σύμπραξη στον "Τιτανικό", θεωρούνται πλέον από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερή τους δικαίωση, η επιβίωση και η αναγνώριση απ`όλους εκείνους, που 11 χρόνια πριν, πίστευαν πως μες σε έναν χρόνο θα έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Και να, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, εμφανισιακά κι ερμηνευτικά, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes.

Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Μπορείς όμως να μην δικαιολογήσεις τον φόβο του, όταν θα εγκατέλειπε τη σιγουριά για να οδηγήσει την οικογένειά του στην αβεβαιότητα ενός μέλλοντος που δεν ξέρει που θα βγάλει; Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, με το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της.

Το ίδιο συγκλονιστικοί όμως είναι και οι δευτερεύοντες ρόλοι, που παρά την μικρή τους έκταση, έχουν εξέχουσα θέση στον επηρεασμό της δραματουργίας του έργου, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Ο πολύς Michael Shannon, μέσα στην τρέλα του μυαλού του, φαντάζει ο μοναδικός λογικός χαρακτήρας, εκείνος που μέσα στην παράνοια του ονείρου μπορεί να αντιληφθεί, να εκφράσει την θλιβερή πραγματικότητα και να σκιαγραφήσει τους κεντρικούς ήρωες, συγκεντρωμένα όλα σε μια σκληρή ετυμηγορία.

Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του `50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό.

Βαθμολογία: (7/10)

Γιώτα Παπαδημακοπούλου

---

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ο Sam Mendes είναι ένας σκηνοθέτης που τον αισθάνεσαι, κάνει αισθητή την παρουσία του. Εδώ, όμως, έχοντας πράγματι στα χέρια του ένα αξιολογότατο μυθιστόρημα, σηκώνει, αληθινά, τα χέρια ψηλά και υποκλίνεται στο κείμενο. Ως αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα θαυμάσιο κείμενο χαμένο μέσα σε φλυαρία και με πολύ ανεκμετάλλευτο κινηματογραφικό χρόνο. Για περίπου μία και μισή ώρα, σου δημιουργεί την εντύπωση πως σου έχει αναπτύξει δύο σειρές σεναρίου. Σίγουρα θα γινόταν ένα πολύ καλύτερο θεατρικό έργο και μάλιστα με τους ίδιους δύο ηθοποιούς, που δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να είναι οι γνωστοί καλοί ερμηνευτές που ξέραμε.

Ο Mendes έπρεπε να ανοίξει όχι μονάχα το σενάριο, αλλά και τους δεύτερους χαρακτήρες. Χαρακτηριστικά, τα δύο παιδιά είναι άφαντα ενώ παίζουν ψυχολογικό ρόλο, και η εμφάνιση του Michael Shannon είναι καταλυτική, αλλά την χαιρόμαστε μονάχα πέντε λεπτά. Όλα αυτά δεν κάνουν, ξάφνου, την ταινία κακή. Οι δύο κύριοι χαρακτήρες αφήνουν καλοστημένα ερωτηματικά και θυμίζουν ήρωες του Τένεσι Γουίλιαμς. Δεν μοντερνοποιούνται για χάρη ενός σύγχρονου κοινού, αλλά εμμένουν ρομαντικά προσκολλημένοι στα 1950. Για αυτό και ο ακαδημαϊσμός του Mendes δεν ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί παραπέμπει στο αμερικανικό, κοινωνικό σινεμά εκείνης της εποχής. Η κορύφωση, που ευτυχώς έρχεται γιατί κινδυνεύαμε να μιλάμε για κάτι το βαρετό και παντελώς ανούσιο, δεν παρέχει κάποια μεγάλη έκπληξη, αλλά αφήνει μια θετική χροιά για την έξοδο μας από την αίθουσα. Θα ήθελε, αλλά δεν είναι ένα ακόμη "Far from Heaven".

Βαθμολογία: (2/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

Επανήλθαν στη μόδα τα μελοδράματα και δεν το κατάλαβα, γιατι ο κάποτε πρωτοποριακός Sam-American Beauty-Mendes το έριξε στο μελό, και μάλιστα στο βαρύ παλιομοδίτικο μελό.

Βρισκόμαστε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, όπου στο Connecticut γνωρίζονται ο ψιλοαναρχικούλης, για την εποχή του, Frank με την ψιλομύτα wannabe ηθοποιό April και ερωτεύονται. Το ένα φέρνει το άλλο, παντρεύνται, κάνουν οικογένεια και καταλήγουν να ζουν σε ένα σπίτι στα προάστια, φαινομενικά τέλειο που όμως τίποτα δε πάει καλά, με κανέναν από τους δύο να μην είναι ευχαριστημένος από τη ζωή του, τον Frank να σιχαίνεται τη δουλειά αλλά και να μη κάνει κάποια προσπάθεια για κάτι καλύτερο και την April να κλαίει για τη χαμένη της καριέρα και την "κατάντια" της ως νοικοκυρά. Η April έχει την ιδέα να αλλάξουν ριζικά τη ζωή τους και να μετακομίζουν στο Παρίσι παρατώντας τα πάντα με την ελπίδα να ξαναβρουν τον εαυτό τους αλλά και τα όνειρά τους αλλά ο Frank έχει ενδοιασμούς. Οι καυγάδες δεν αργούν να έρθουν, ο Frank δε ξέρει τι θέλει και η April γίνεται αδιάφορη, τρίτα πρόσωπα εμφανίζονται στη ζωή τους, έστω και χωρίς νόημα και στο τέλος...όχι, μάλλον είπα αρκετά αλλά σίγουρα το πιάσατε το νόημα. Νοικοκυρές και σύζυγοι σε απόγνωση.

Μπορεί η ιστορία να είναι γεμάτη κλισέ μέχρι αδιαφορίας αλλά η γραφή της είναι ενδιαφέρουσα, με καλά ανεπτυγμένους χαρακτήρες, καλογραμμένους διαλόγους και ένα ενδιαφέρον φινάλε. Αυτός ήταν, λογικά, και ο λόγος που ο Βρετανός σκηνοθέτης ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του Richard Yates. Αλλά παρόλα αυτά παραμένει ένα καθαρό μελόδραμα ολικής.

Ένα στοιχείο που έδωσε μια κάποια δημοσιότητα στη ταινία ήταν ότι πρωταγωνίστρια είναι η Kate Winslet, σύζυγος του σκηνοθέτη και μαζί της βρίσκουμε τον Leonardo DiCaprio, στη μεγάλη επανένωση των δύο μετά το...ναυάγιο του Τιτανικού. Το ταλέντο αυτού του αλλοπρόσαλλου τρίου είναι αδιαμφισβήτητο και με το υλικό που έχουν στα χέρια τους πραγματικά έκαναν το καλύτερο δυνατό. Ο Mendes κατάφερε να κάνει τη ταινία σχετικά ενδιαφέρουσα και να δημιουργεί περιέργια για το τι θα γίνει παρακάτω και οι δύο ηθοποιοί είναι ικανοποιητικότατοι αν και η χημεία που ΔΕΝ υπήρχε στον Τιτανικό, συνεχίζει να λάμπει δια της απουσίας της.

Υπάρχουν τα δράματα, υπάρχουν και τα μελοδράματα. Αν μεγαλώσατε με Μάρθα Βούρτση και Νίκο Ξανθόπουλο θα ενθουσιαστείτε αλλά ακόμα κι αν όχι θα δείτε μια καλοφτιαγμένη ταινία με ανεξάντλητο ταλέντο που πάει στράφι.

Βαθμολογία: (6/10)

Αλέξανδρος Κυριαζής

---

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

"I`m glad about one thing, though. You know what I`m glad about? I`m glad I`m not gonna be that kid!"

Στην Αμερική του `50, στα προάστια του Connecticut, οι Wheelers μοιάζουν να είναι το ιδανικό ζευγάρι. Μοιάζουν και το ξέρουν ότι μοιάζουν. Σχεδόν γιαυτό προσπαθούσαν μια ζωή. Σε μια κοινωνία που πασχίζει να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, να τους πείσει θα έλεγε κανείς, ότι έχουνε πετύχει διάνα στους στόχους τους (και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει), οι δύο αυτοί άνθρωποι γίνονται (άθελά τους) η φωνή για την αποκάλυψη της αλήθειας, όχι της Αμερικής, αλλά ολάκερης της ιδιοτελούς και εξιδανικευμένης (μας) πραγματικότητας.

Το συγκεκριμένο film του Sam Mendes κινδυνεύει με παρεξήγηση (και τελικά με απόρριψη) λόγω της θρασύτητάς του. Διότι από την αρχή του ακόμα, μέχρι λίγο πριν το τέλος του, ο Mendes χρησιμοποιεί αυτό το νεαρό(!) ζευγάρι για να μιλήσει για πράγματα που όλοι γνωρίζουν αλλά οι περισσότεροι παραμιλάνε συνήθως παρά αναφέρονται ευθέως σε αυτά. Για να μπορέσεις όμως να αποκρυπτογραφήσεις πλήρως τα λεγόμενά του και να εκτιμήσεις αυτή την τεράστια ταινία, δεν θα πρέπει να σταθείς στους ομηρικούς καβγάδες και τις διαπεραστικές φωνές των δύο πρωταγωνιστών. Δυστυχώς θα πρέπει να προχωρήσεις λίγο παραπέρα για να μπορέσεις να αντιληφθείς γιατί η αλήθεια είναι αυτή που πονάει περισσότερο από καθετί.

Σαν αγρίμια στα κελιά τους, οι Wheelers είναι εγκλωβισμένοι στη δική τους παρανοϊκή πραγματικότητα. Δεν παύει όμως για αυτούς να είναι (η) πραγματικότητα. Αγοράσανε την ευτυχία τους και τώρα είναι αναγκασμένοι να υποκρίνονται. Και το κάνουν τόσο καλά που για κάποιους αποτελούν το ιδανικό ζεύγος. Δεν είναι όμως ξεχωριστοί. Παρασύρθηκαν στην ίδια γελοία ψευδαίσθηση με τόσους άλλους, δύο υπέροχα πλάσματα που αυτοτιμωρούνται διότι ξέχασαν να ζήσουν ελεύθερα.

Το Παρίσι είναι αυτό που τόσο λαχταράνε. «The only place worth living», όπως επιθυμητά μαρτυράει η γυναίκα, χωρίς αυτό όμως να είναι όλη η αλήθεια. Διότι, μέσα από τις πολύχρωμες ευκαιρίες, τα λαμπερά του φώτα και τον αποπνέον ερωτισμό του, το Παρίσι δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψευδαίσθηση λύσης, μια ρομαντική φαντασίωση. Μια παράλληλη πραγματικότητα στην οποία πρέπει οπωσδήποτε να βρεθούνε. Όχι οπωσδήποτε εκεί, αλλά σίγουρα κάπου μακριά από αυτή που βρίσκονται τώρα.

Η αλήθεια ακούγεται από το στόμα ενός ηλεκτροσοκαρισμένου επιστημονικοφανή νέου, ο οποίος μπορεί να έχει χάσει την μαθηματική του διαύγεια, δεν έχει χάσει όμως και την ικανότητά του να αναγνωρίζει και να εκφράζεται με όλο τον ζήλο και το θράσος που κρύβει μέσα του. Διότι όλοι ξέρουν ποια είναι η αλήθεια, όσο καιρό και αν έζησαν χωρίς αυτήν. Κανείς δεν ξεχνά την αλήθεια, απλά γίνονται καλύτεροι στα ψέματα.

Μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη συντηρήσιμες υπάρξεις, τρέχουν να ξεφύγουν από την άδεια, δίχως νόημα ζωή τους. Είναι λίγο φοβισμένοι αλλά δεν το δείχνουν. Είναι και αυτή η φαντασίωση του Παρισιού που τους κάνει να ελπίζουν. Και αυτό τους στερεί την ελευθερία τους και τους κάνει να υποκρίνονται ακόμα περισσότερο. Όσο περισσότερο υποκρίνεσαι όμως τόσο περισσότερο πιέζεσαι. Και όσο μεγαλύτερη είναι η πίεση τόσο μεγαλύτερη είναι και η εκτόνωση. Και η επανάσταση μοιάζει μονό-δρόμος που λίγοι ακολουθούν. Μέχρι το φινάλε της διαδρομής όπου ελπίδα και φόβος εξανεμίζονται και οι "Wheelers" είναι πλέον ελεύθεροι. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, (πάντα όμως) ο ένας συναρτήσει του άλλου.

Στα πρόσωπα αυτών των δύο πρώην φερέπλιδων νέων, το μινιμαλιστικό αλλά πανίσχυρο σινεμά του Mendes βρίσκει τους ιδανικούς εκφραστές του, παρουσιάζοντάς μας τα απομεινάρια μιας (και κάθε) αναπτυσσόμενης κοινωνίας υποσχέσεων, προσμονής, αμφισβήτησης και τελικά αποξένωσης. Από τον διαπεραστικό κρότο των λέξεων μέχρι την εκκωφαντική σιωπή του επώδυνου φινάλε, οι Wheelerς έκαναν την επανάστασή τους. Και απέτυχαν. Χειροκροτήστε τους.

Χρήστος Ζαφειριάδης

---

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Ο Δρόμος της επανάστασης είναι ένα τέλειο από τεχνικής πλευράς έργο, τόσο στις υποδιαιρέσεις του, όσο και από πλευράς σκηνοθεσίας χωρίς να παραλείψουμε την εμφάνιση των απρόσμενων σκηνών. Οι ηθοποιοί έπαιξαν με μια ποιότητα παρουσίας διατηρώντας τα χαρακτηριστικά μιας πολύ καλής θεατρικής παράστασης. Ο θεατής γοητεύεται από το κάλλος των ενδυμάτων, της μουσικής και γενικά των σκηνικών της δεκαετίας του 50 κάτι που αντιτίθεται στο κακό γούστο εκείνης της αρχής του 21ου αιώνα. Τα δύο πρόσωπα θέτουν βασικά ερωτήματα πάνω στις σαθρές ηθικά βάσεις της καταναλωτικής κοινωνίας και όντας αντίθετοι ως προς αυτή δημιουργούν την δική τους επανάσταση. Το αμερικανικό όνειρο (American dream) που άρχισε να κάνει να κάνει αισθητή και έντονη την παρουσία του σ`εκείνη την δεκαετία, δεν μπορούσε παρά να αποδυναμώσει την ανθρώπινη παρουσία κι αυτό γίνεται αισθητό στους δύο πρωταγωνιστές. Ωστόσο, η αποτυχία τους, ο θάνατος της April και οι παράλογες σκέψεις που εκφράζουν οι ήρωες αποτελούν τα αδύνατα και τα ατυχή σημεία αυτού του κινηματογραφικού έργου το οποίο δεν δίνει ουδεμία διέξοδο απέναντι στα εμπόδια που θέτουν οι δυτικές κοινωνίες στον άνθρωπο.

Γεώργιος Κόκκινος (Συνεργαζόμενος Αναγνώστης)

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.