---

The Road (2009) - Μεταφρασμένος Τίτλος: Ο Δρόμος
Επιστημονικής Φαντασίας | 111' |
	Πρεμιέρα στην Ελλάδα: Πεμ 11 Φεβ 2010 Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 25/5/2010 Διανομή: Odeon Χρώμα: Έγχρωμο Ήχος: DTS (Digital Theater Sound) Γλώσσα: Αγγλικά
	Δημοτικότητα: 0.25 % Αξιολόγηση:    (6.59/10) Aντιφατικότητα ψήφων:
- Υπότιτλος: Σε μια στιγμή, ο κόσμος άλλαξε για πάντα. - Gallery:

---

- Κριτική από το Cine.gr:

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Αν πάρετε τον Ζωντανό Θρύλο και του βγάλετε τα ψηφιακά φρικιά, τι μένει; Μια καλή ταινία ή αλλιώς ο Δρόμος! Εδώ έχουμε ακόμα ένα μεταποκαλυπτικό έργο, με τη διαφορά πως δεν έχουμε ψηφιακά εφέ κι έντονη δράση. Η βάση δίνεται στην παρουσίαση των εννοιών της μοναξιάς, της ματαιότητας, της κατάρας. Ποτέ δεν μαθαίνουμε τον λόγο της καταστροφής ή τα ονόματα των ηρώων και το μόνο που πληροφορούμαστε στην ταινία είναι για το παρελθόν του κεντρικού ήρωα. Εκεί, όμως, είναι η επιτυχία της: στο ότι σου δίνει να καταλάβεις ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Όταν τα πάντα έχουν χαθεί, το παρελθόν είναι απλά μια ανάμνηση που βαραίνει κι όχι ένα όνειρο που απελευθερώνει, όπως επιμένουν πολλοί χολιγουντιανοί σκηνοθέτες...

Έξοχος ο Viggo Mortensen, είναι ένας άντρας με μοναδικό λόγο ύπαρξης την ασφάλεια του παιδιού του. Η πορεία προς την θάλασσα των δυο τους λειτουργεί ως αυτοσκοπός κίνησης κι όχι ως κάποια υπερβατική ελπίδα. Ο Hillcoat προσπαθεί και, μέχρι ενός σημείου, σε βάζει σε αυτή την «μουδιασμένη» λογική και παράγει ένα έργο που κυλάει με συνεχές ενδιαφέρον, κρύβοντας τις κοιλιές του, αυτό-βαπτιζόμενο ως δράμα. Δεν θα βρείτε εύκολα κάτι να του προσάψετε, πέρα από το απογοητευτικό φινάλε. Όμως, το ίδιο θέμα θα γίνονταν εύκολα αριστούργημα αν το έπιανε ένας Ρώσος δημιουργός και το «Ρώσος» δεν το αναφέρω τυχαία. Είχε ανάγκη να γίνει πιο εγκεφαλικό και να δέσει αντίστοιχες φράσεις με το αχανές κι αφιλόξενο τοπίο. Όπως και να `χει, ο Hillcoat επιβεβαιώνει την φήμη που τον ακολούθησε από το Παράνομη Δικαιοσύνη και χαρά μας να δούμε και κάτι ακόμα από αυτόν.

Βαθμολογία: (3/5)

Σταύρος Γανωτής

---

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Ο John Hillcoat με αυτόν τον οραματισμό ενός «τέλους του πολιτισμού» καταφέρνει πολύ περισσότερα και από τις πιο «σοβαρές» ανάλογες περιπέτειες που φλερτάρουν το Box Office. Γιατί μας βάζει στο πεδίο όχι μιας ρομαντικής αναζήτησης της λύτρωσης αλλά ενός ποιητικού ρεαλισμού: Τα φαιά τοπία, η έρημη γη, ο σκοτεινός ουρανός, η ελλειπτική παρουσία ομάδων ανθρωποφάγων που έχουν αφήσει την ανάσα τους σε κάθε βήμα, η απόφαση της μητέρας να πάψει να το παλεύει, να φύγει και να χαθεί για πάντα μέσα στη νύχτα (στην αρχή της ιστορίας), η διαρκής ετοιμότητα πατέρα γιού για αυτοκτονία με το περίστροφο, η ανάγκη τους να επεκτείνουν την ανθρωπιά και στον ηλικιωμένο που συναντούν, αναγκασμένοι να κρατήσουν και πισινή... Απέναντι στον πρωτογονισμό που έδωσε τη θέση του στον προηγούμενο καλυμμένο κοινωνικό βαρβαρισμό (βλέπε Λευκή Κορδέλα), πατέρας και γιός αγωνίζονται να κρατήσουν αναμεταξύ τους ψήγματα του «Αγαθού», κόντρα στην Νομοτέλεια (κάτι που δεν απασχολεί τον Haneke).

Αν στους διαλόγους παραλείπονταν κάποια λογοτεχνικο-φιλοσοφικά μοτίβα – από τα οποία οι αμερικάνοι δεν καταφέρνουν να απαγκιστρωθούν – κι αν το τέλος δεν περιελάμβανε την ελπίδα με την μανιέρα του, αμερικάνικου πάλι, μελό – έστω και συγκρατημένα - θα είχαμε ένα μικρό αριστούργημα.

Βαθμολογία: (3/5)

Χάρης Καλογερόπουλος

Βλέπετε τα πρώτα 4 σχόλια. Πατήστε εδώ για να εμφανιστούν όλα.

Αυτή τη στιγμή δεν είστε συνδεδεμένος. Συνδεθείτε ή κάντε εγγραφή για να σχολιάσετε.