Τι να περιμένεις από τον δημιουργό του καταπληκτικού District 9, Neill Blomkamp, ο οποίος μάλιστα στο νέο του δημιούργημα υπογράφει και σκηνοθεσία και σενάριο? Η αλήθεια είναι πως είχα τους ενδοιασμούς μου πριν το δω, καθώς δεν ήξερα αν το Elysium θα μπορούσε να πρωτοτυπίσει και να ξεχωρίσει αναμέσα σε τόσες ταινίες του είδους που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως ο Neill μας εκπλήσει θετικά για 2η φορά και ανεβάζει λίγο παραπάνω τον προσωπικό του πήχη. Ο άνθρωπος ξέρει πως να αποδίδει την δράση με την μοναδική του σκηνοθεσία και να σε κρατάει σε ένταση λες και είσαι εσύ ο πρωταγωνιστής. Από σενάριο σίγουρα τα κλισέ υπάρχουν, αλλά με τον τρόπο που ξεδιπλώνεται η πλοκή, κάνει την ταινία να δείχνει αρκετά φρέσκια.

Η επιλογή των ηθοποιών είναι αρκετά καλή, διστυχώς όμως ο Matt Damon δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ως πρωταγωνιστής. Η Jodie Foster, αν και έχει μικρό σχετικά ρόλο, είναι αρκετά πειστική, τις εντυπώσεις όμως κλέβει με διαφορά ο Sharlto Copley (District 9) ως ψυχάκιας-κακός, ενώ αξιοσημείωτος ερμηνευτικά είναι και ο Wagner Moura.

Για τα εφέ δεν υπάρχουν λόγια. Η ομάδα του CGI έχει κάνει καταπληκτική δουλειά αποδίδοντας μια, μελοντική μεν αλλά μολυσμένη δε, Γη και η ατμόσφαιρα είναι μαγνητική, βάζοντάς σε στο κλίμα από τα πρώτα λεπτά και παρ`όλο που το σενάριο μοιάζει αρκετά με το πολύ πρόσφατο Oblivion, οι ταινίες δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους.

Συνολικά μιλάμε για μια must SCI-FI ταινία, με πολύ καλή δουλειά σε όλους τους τομείς και σίγουρα μια από τις καλύτερες που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια από έναν πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη.

Βαθμολογία: 4/5

Η ταινία ξεκινά πολύ καλά, σχολιάζοντας τον απόλυτο διαχωρισμό των τάξεων. Απεικονίζει με αρκετά λιτό τρόπο για Χόλλυγουντ, κάτι που για μένα είναι θετικό, μια γη "στρατόπεδο συγκέντρωσης" όπου ο υπερπληθυσμός έχει βαρέσει κόκκινο και η διαρκής καταπίεση βασιλεύει.

Λίγο πριν τη μέση, όπως και πολλά χολλιγουντιανά μπλοκμπάστερ, το story χάνει το μπούσουλα, ξαφνικά και εκεί που ασχολούμασταν με την ανθρώπινη καταπίεση τα ξεχνάμε όλα αυτά και ξεκινάμε να ασχολούμαστε με την "χωρίς λόγο" εκδικητική διάθεση κάποιου villain. Καθώς προχωράμε προς την τελικη μάχη, το σενάριο υποπέφτει σε τραγικές ασάφιες και κλισέ καταστρέφοντας μια για πάντα την αρχική φρέσκια σκηνοθετική ματιά.

Τέλος, σίγουρα όπως και πρώτη ταινία του Blomkamp, το Elysium έχει συγκεκριμένη αισθητική και μια ταυτότητα που αν ο σκηνοθέτης δεν αξιοποιήσει όπως αυτός ορίζει τότε θα χαθεί και θα γίνει ένα με το σωρό.

ευχαριστώ πολύ,

5/10