ΣΧΟΛΙΟ του ΚΓΠ στο [http://www.cine.gr/film.asp?id=2172]
Chimes at Midnight (1965)
Ο πρίγκιπας της Ουαλίας Hal (Keith Baxter), ο οποίος μετέπειτα έγινε ο Βασιλιάς Ερρίκος V, γιος του Βασιλιά Ερρίκου Δ` (Sir John Gielgud), συναναστρέφεται με τον Sir John Falstaff (Orson Welles), έναν γέρο-απατεώνα, γλεντζέ, μεθύστακα και τρακαδόρο, με τον οποίον συχνάζουν σε καταγώγια και πορνεία στο Λονδίνο.
Οταν η εξουσία του Βασιλιά Ερρίκου Δ, όμως, απειληθεί από τους άσπονδους εχθρούς του -που ήταν και ξαδέλφια του- ο νεαρός Hal θα επιστρέψει για να συγκρουστεί με τους δολοπλόκους συγγενείς του και να τους κατατροπώσει στην μάχη.
Ο Βασιλιάς Ερρίκος Δ πεθαίνει λίγο μετά και ο Hal ανακηρύσσεται Βασιλιάς. Τότε, θα συγκρουστεί με τον Falstaff, θα τον ταπεινώσει, θα τον απαρνηθεί και θα τον φυλακίσει.....
Αναγνωρίζοντας το λάθος του, θα διατάξει να απελευθερωθεί., αλλά ο φουκαράς Falstaff όμως δεν θα ...συναινέσει!
Η ταινία είναι μία υπέροχη μεσαιωνική παράσταση, με εξαιρετικούς σεξπηρικούς ηθοποιούς (οπως ο περίφημος Sir John Gielgud), θαυμάσια σκηνικά και κάποιες από τις καλύτερες, βιαιότερες και ρεαλιστικότερες μεσαιωνικές μάχες με σπαθιά, τόξα, τσεκούρια και πανοπλίες, που έχουν γυριστεί ποτέ, σε σκηνοθεσία του γιγαντιαίου Welles.
Οι διάλογοι του έργου είναι, πάντως, σύνθετοι, γεμάτοι νοήματα και κάπου κάνουν την παρακολούθηση δύσκολη (εκτός και αν κάποιος έχει "ειδίκευση" στο reverse του χειριστηρίου του DVD player!). Το σενάριο, η εξέλιξη της πλοκής και η ποιότητα των ερμηνειών απλά επιβεβαιώνουν, για μία ακόμα φορά, το απέραντο ταλέντο του μεγάλου Σκηνοθέτη, Ηθοποιού και Στοχαστή Orson Welles.
Λαγνεία, αμετροέπεια, μίσος και εξουσία ανακατεύονται και συγκρούονται σε αυτό το σπουδαίο έργο, αποδεικνύοντας την αγνωμοσύνη και την κακία που μας διακατέχει ως ανθρώπους...
Επειδή ο Falstaff ποτέ δεν υπήρξε "αυτόνομο" θεατρικό έργο του Σεξσπηρ, αλλά ουσιαστικά ο χαρακτήρας του αποτέλεσε μία συρραφή από τα 3 έργα του Βάρδου στα οποία εμφανίζεται, δηλ. Henry IV-Μέρος 1ο, Henry IV-Μέρος 2ο και "The Merry Wives of Windsor", μένουμε με την απορία του μεγαλείου της συγγραφής και σύνθεσης ενός, ας πούμε, "ιμιτασιόν" σεξπηρικού έργου από τον Welles!
Το έχω ξαναπεί πολλές φορές, ας μου επιτραπεί ακόμα μία: Το Σκηνοθετικό Πάνθεον περιέχει λίγα ονόματα. Του Orson Welles σίγουρα φιγουράρει στην πρώτη θέση... [Κώστας ΚΓΠ 19012016](9/10)