Ο Ινδος Σεκαρ Καπουρ σκηνοθετει τα ιστορικα γεγονοτα σκοτεινα με οπτικη ταινιας τρομου αλλα χανει τους ρυθμους, πεφτει στο γκραν γκινιολ και παρα την πολυδαπανη παραγωγη που του εξασφαλιζει υψηλα στανταρ στα κοστουμια, τα σκηνικα και τη φωτογραφια και γνωστους ηθοποιους στο καστ κανει μια ανιση και καπως κουραστικη ταινια. Η Ελιζαμπεθ κοιταει τα διαπλεκομενα και τη διαφθορα της εξουσιας απο την αγγλικη πλευρα (σε αντιθεση ας πουμε με τη Mary Of Scotland του Φορντ) παρουσιαζει ενδιαφερον οταν αναφερεται στη σχεση εκκλησιας – κρατους και το πως η εκκλησια ασκουσε επιρροη στους αρχοντες και ηταν υπευθυνη κατα τη διαρκεια της ιστοριας για μεγαλο μερος των πολεμων, της μισαλλοδοξιας και των δολοφονιων. Όμως λειπει εκεινη η ιδιαιτερη αποψη που θα καταφερει να τραβηξει την ταινια απο το ανουσιο υπερθεαμα (η προκληση για την προκληση) και θα δημιουργησει μια σοβαρη ιστορικη ταινια με φοντο την αγγλικη εξουσια των σκοτεινων χρονων αφου “αν ειναι δυνατον!” στο φιναλε η βασιλισσα αγιοποιειται οπως συνεβαινε σε πολλες παλιες αγγλικες ταινιες εποχης (Fire over England) και δεν δινεται λιγο περισσοτερο φως (αφου θελει να πει την σκοτεινη ιστορια) στον διωγμο που υποκινειται απο τη μισαλλοδοξια.
Οι ερμηνειες σε γενικες γραμμες κινουνται σε ικανοποιητικα επιπεδα. Η Μπλανσετ (υποψηφια για Όσκαρ) εντυπωσιαζει με την ομοιοτητα της με την Ελισαβετ και δινει μια πολυ πειστικη ερμηνεια, ο Τζεφρι Ρας εσωτερικος τρομαζει με τον υπουλο χαρακτηρα του και κλεβει συχνα την παρασταση, ο Ατενμπορο σωστος (σε εναν ρολο διχως δυσκολιες), σωστοι και οι Ίκλεστον, Γκιλγκουντ και αρκετοι αλλοι απο το υπολοιπο καστ. Αλλα ο Τζοζεφ Φαινς ετσι κι ετσι, αλλου λιγος και αλλου υπερβολικος δεν τα καταφερνει τοσο καλα οσο στον Ερωτευμενο Σαιξπηρ αν και δεν ειναι κακος. Κακιστος ομως ειναι ο Κασελ (απο αλλο ανεκδοτο) και σχετικα ψυχρος (αντε πες τις ατακες σου) ο πρωην ασσος της Μαντσεστερ Γιουναιτεντ Ερικ Καντονα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10
arismavrellis